Column Lenneke – Verbeterpuntjes

Ik ga soms best slordig met mijn diabetes om. Daar ben ik mij goed van bewust en toch doe ik er niet altijd iets aan. Ik denk dat dit voornamelijk komt door het feit dat het nog niet uit de hand loopt. Ik heb bijvoorbeeld (nog) geen last van complicaties. Daarbij komt dat mijn laatste HbA1c best oké was: 55 mmol/mol. (Dit zegt mij helemaal niets, ik moet altijd nog de omrekentabel gebruiken. Voor degene die hier ook mee worstelen: 7,2%).

Ik ben niet ontevreden over deze waarde, maar weet dat het een gemiddelde is. In het ziekenhuis wordt hier positief op gereageerd, terwijl ik me er een beetje schijnheilig bij voel. Ik heb nog te veel pieken tussen de 2 en 15. Het stomme is dat ik weet waar het aan ligt. Ik ben een enorme zoetekauw, maar hartig gaat er ook altijd in. Ik sla zelden eten af en ga vooral ’s avonds snacken. Ik heb de nare gewoonte om dan expres geen meting te doen voor het slapen. Die confrontatie is te groot en schaamte speelt hier ook zeker een rol bij. Het gevolg is een gigantische hyper bij het ontbijt, lekker begin van de dag.

Zo zijn er nog een aantal zaken die beter kunnen. Even een opsomming hiervan:

Bij een hypo sla ik vaak snel wat achterover en ga gelijk door met waar ik mee bezig was. Ik stap op de fiets naar een afspraak, ga boodschappen doen of ga verder met stofzuigen. Ik gun mezelf soms geen 10 minuten om het in te laten werken. Waardoor de hypo alleen maar langer aanhoudt. Daarnaast heb ik bij een hypo vaak de neiging om mezelf vol te proppen totdat ik me weer goed voel, wat resulteert in een hyper. Daarbovenop komt dat ik eet wat ik wil, wanneer ik het wil. Soms vergeet ik domweg te bolussen of juist rekening te houden met langzame en snelle koolhydraten. En als klap op de vuurpijl vergeet ik bij inspanning de basaal aan te passen. Dit is zeker niet iets om trots op te zijn, maar wel de realiteit.

Ik ben absoluut niet het schoolvoorbeeld van een perfecte diabeet. En ik weet gelukkig dat er meerdere diabeten zijn die hiermee worstelen, maar dat is eigenlijk een schrale troost. Ik heb absoluut niet de intentie om mijzelf zwart te maken of iets van medelijden op te wekken. Het is de normale gang van zaken en die mag best besproken worden. Ik moet eerlijk zeggen dat ik na deze klaagzang weer de zin en motivatie heb om mijn schouders eronder te zetten. Wordt vervolgd…