Column Nora – Suikerparadox

Ik heb een nieuw baantje bij The Bootclub. In Overijssel organiseren ze bootcamps voor mensen die een gezonder en actievere levensstijl willen. Met een vol en actief programma worden gezonde maaltijden afgewisseld met intensieve en leuke sportactiviteiten. Ik moest voor een week alle maaltijden verzorgen van ontbijt tot avondeten, van lunch tot tussendoortje. Alles werd precies afgemeten zodat iedereen hetzelfde aantal calorieën binnenkreeg.

Nu schijnen er ook diabetici te zijn die netjes alles afwegen om te bepalen hoeveel koolhydraten er precies in zitten. Nu heb ik dat nooit gedaan, maar ik kan mij voorstellen dat het wel kan zorgen voor net die finishing touch om je HbA1c perfect te krijgen. Aan de andere kant kost het wel veel tijd en moeite voor dat kleine beetje.

Ondanks dat niet elke diabeet een weegschaaltje in zijn keuken heeft staan is iedereen wel actief bezig met het nadenken over eten. Wij weten van elk (normaal) product gemiddeld hoeveel koolhydraten erin zitten. Wij zijn ons bewust van de koolhydraatbommetjes. En dat heeft natuurlijk ook weer een correlatie met gezond eten. Van de koolhydraten ben je  bewust hoeveel je binnenkrijgt en wanneer. Qua kennis over voeding en gezondheid liggen wij al een stapje voor op de rest. Dat afvallen met diabetes juist weer moeilijker is, is weer een ander verhaal. Het moet ook een soort van hobby voor je worden anders loop je vast met je koolhydraten berekenen. Aan de andere kant kunnen wij als diabeten erg ongezond zijn. Volgens mij kun je een hele Appie leegeten met 10 diabeten met een vreethypo.

Deze paradox van bewust zijn van de gezonde voeding, maar toch even totaal iets anders doen, kwam tijdens mijn werk ook een keer goed naar voren. Ik had een gerecht met quinoa en tofu op tijd op tafel gekregen door hard te werken. Door het harde werk was ik in een diepe hypo geschoten. Omdat ik zelf nog niet had gegeten had ik zo’n ontzettende honger. Elke cel in mijn lichaam snakte naar suiker. En probeer dan maar eens om ‘slecht’ suiker te vinden op zo’n healthy camp. Alternatieven die ik kon vinden waren rijstwafels met pindakaas (eerder andersom), rozijnen, dadels, zelfgemaakte mueslirepen met banaan en op een gegeven moment ben ik maar op paprika’s gaan knabbelen in de hoop dat de honger wegging.

Mijn zoektocht met hebberige oogjes en beverige handjes vond plaats in de keuken terwijl in de kamer ernaast de deelnemers netjes hun 230 gram quinoa aan het opeten waren, zonder te zeuren voor een tweede bord. Hapje voor hapje zo langzaam en bewust mogelijk, want dit was het enige wat ze kregen. Op dat moment gooide ik het halve zakje rozijnen naar binnen, want hoe meer, hoe beter. Ik ben blij dat niemand mij zo heeft aangetroffen in de keuken.

Gelukkig heb ik maar één zo’n hypo gehad omdat de tegenstrijdigheid te groot voor woorden was. Bij de andere hypo’s had ik ergens achterin de kastjes een verstopte fles Roosvicee gevonden. Later attendeerde mijn baas erop dat het wel Roosvicee Laxo was (ai, vandaar de vele toiletbezoekjes). Maarja, de hypo’s waren wel opgelost.

Zoete smak, Nora