Column Nora – Suikerroeien

Onlangs ben ik begonnen met roeien in Nijmegen bij NSRV Phocas. Het is een fantastische vereniging met leuke mensen waar ik heerlijk mijn sportdrang kwijt kan. Onlangs heb ik met team Sterrestof in de eerste wedstrijd mogen starten op de Asopos in Amsterdam. Op dat soort momenten wil mijn diabetes altijd even zijn aandacht door op precies de verkeerde momenten een pompalarm te laten afgaan.

Mijn suikers waren al hoger, maar ik dacht dat het met de zenuwen te maken had. Toen we net in de boot wilden stappen begon podje te gillen. Mijn Omnipod lag netjes en droog in mijn tas ver weg en met alleen de druivensuiker in mijn sport-bh kon ik de hele situatie niet deactiveren. Er was geen tijd meer dus hatseflats pomp eraf en in de boot.

Met roeien gaat het er eigenlijk om wie het laatst verzuurd zodat die het langst mogelijk kracht kan zetten. Nou wanneer je suikers te hoog zijn en je gaat sporten dan verzuur je, fijn. Dus de eerste race was letterlijk door de zure appel heen bijten om toch als Sterrestof als eerste over de finish te vliegen. Tussen de eerste en de tweede race was ik druk bezig om die suikers naar beneden te krijgen want ik wilde niet nog een keer als een zuurschuimpje (zuur maar wel veel suiker) de finish overkomen.

De tweede keer in de boot kon ik mijn druivensuiker wel goed gebruiken die in mijn sport-bh zat. De start begon al scheef maar de race was ook niet zo krachtig als de eerste. Toen we later de van Dikhout aan het tillen waren en ik bevend op mijn beentjes stond heb ik toch maar even geprikt. En inderdaad ik was toch doorgeschoten naar een hypo. Dat verklaarde het motorische mankement wat mij betreft in de boot. De dag was dus net zo enerverend als mijn suikers.

Ik heb dus al ervaring met in een hypo roeien en in een hyper. Ik kan je garanderen dat de volgende wedstrijd ik het zo ga aanpakken dat mijn suikers prima in orde zijn. Want dan kan ik het hardst. Hoe gelijker je suikers, hoe beter je voelt. En toevallig is dat met roeien ook zo, de kunst van het roeien zit hem niet in je spiermassa maar in de gelijkheid. Hoe gelijker je gaat, hoe harder je gaat. Daarnaast kun je de top van het roeien snel bereiken door bewust met je voeding, slaap en sportactiviteiten om te gaan. De top van diabetes kun je daar ook mee bereiken, ik zit dus in een heerlijke win-winsituatie.

De roeier kun je net zoals de diabeet meestal herkennen. Je moet alleen beter naar de details kijken. Kun je bij de diabeet een bobbel van een pomp spotten of hem stiekem een druivensuiker zien snoepen, kun je de roeier herkennen aan het ongegeneerd leegeten van een hele bak magere kwark. Of de Phocas sticker die nonchalant op de kettingkast is geplakt. Ook met het uit de jaszak vallen van een 10/13 is de kans groot dat je met een roeier te maken hebt. Zo kun je je collega’s als je goed kijkt herkennen.

De haat-liefdeverhouding die met diabetes bestaat is bij roeien ook sterk aanwezig. Het gevoel dat je niet wilt prikken, bolussen of een nieuwe pomp zetten, maar je toch moet, anders liggen je suikers straks weer in de kreukels, is goed te vergelijken wanneer je op de ergo zit en je een paar 100 meter ALLES moet geven. Je wilt niet, maar ook echt niet dat je straks nauwelijks kan opstaan, maar elke keer doe je het toch, alles om beter te worden. En het schijnt dat deze vriend en vijand net zoals diabetes niet voor even is maar voor heel je leven. Dus het plan is om mezelf dit jaar hard naar een beter Hba1c te roeien!

Zoete smak, Nora