Type 1 internationaal – Melanie uit Wales

Met stichting ééndiabetes hebben wij veel leuke mensen leren kennen met type 1 diabetes en ook veel mensen buiten Nederland. Er zijn initiatieven en organisaties zoals ééndiabetes, maar ook heel veel leuke internationale bloggers. We hebben onze buitenlandse vrienden gevraagd of ze zichzelf aan onze lezers willen voorstellen en kort willen vertellen hoe de diabeteszorg in hun land is geregeld.

Vorige week maakte je kennis met Andreas uit Zwitserland en vandaag vertelt Melanie Grey uit Wales haar verhaal. De Nederlandse vertaling vind je onder het Engelse origineel.

I was diagnosed with type 1 diabetes at the age of 13. I was in high school education at the time, but was home ill from school because of the symptoms of being tired all the time, thirsty and going to the toilet through the day and night, and I also lost 2 stone (12.7 kg red.) in weight.

We weren’t sure what the problem was, so my mum took me to see our local GP who did some tests. Within hours he rang to say I needed to go to the hospital immediately. There, I was diagnosed with type 1 diabetes, which was an incredible shock. As I didn’t know much about the condition.

The next day my new diabetes nurses came to my house to teach me about injections and glucose monitoring and how I needed to change my diet to accommodate for my new condition. My diabetes nurse also went into my high school to make sure that I had a care plan in place so that I was looked after appropriately upon my return. We are currently campaigning in the UK for this to be the case for every child with a medical condition such as this.

This was one of the best things to happen during my diagnosis, because my nurse speaking to my teachers about my type 1 meant that for my whole school life I was never excluded from sports, trips or activities of any kind because of my diabetes. In turn, this meant that my high school also introduced me to athletics.

My first event was at a local schools competition, where lots of local children came together to compete in athletics. I found that I enjoyed it, and I also realised that there were benefits to my diabetes because of it too. So I started to take the sport more seriously, getting myself a coach and starting to train for my athletics events, which soon became the 100m and 200m sprints.

I trained hard and enjoyed it, appreciating the better blood glucose levels that I experienced with physical activity. I slowly started winning competitions, breaking records and before I knew it, I was representing my country in athletics. Which I have done on over 25 occasions since my debut at 16, along with captaining my country twice. Taking up athletics after my diabetes diagnosis gave me something to work hard for and diabetes became my motivating factor for succeeding in sport.

At 18 I went to uni for the first time, but a few years in I started experiencing insulin resistance and had to transition from injections to an insulin pump. The transition was unusually very complicated and took a very long time, whilst making me feel quite unwell. But it wasn’t all doom and gloom, because this was how I discovered volunteering for my national diabetes organisation – Diabetes UK.

Over the past decade I have volunteered in many roles with this charity and also JDRF UK. But often working as a media ambassador in the press, in papers and on radio and tv, to show a different side to diabetes. Showing that whilst diabetes is a challenging condition, with hard work you can still achieve your dreams.

In 2012, I was nominated by Diabetes UK to carry the Olympic torch in front of 20,000 people for the London 2012 Olympics. This was an incredible honour for me, and an opportunity to show the public that doesn’t know about diabetes, that we are strong individuals that can overcome the challenges of a chronic illness. I was also given my own Nike campaign, called Find Your Greatness during the Olympics- which was about ordinary people doing not so ordinary things. 

A few years after my difficult transition and having enjoyed an active life of sport with diabetes, I knew I wanted to help people with diabetes in a more professional capacity. So I am now on the path to becoming a dietitian. With the hope of specialising in diabetes in the future and thus making the path to an active life, for people with the condition, an easy one to follow so that they can benefit too.

Diabetes, in the UK, is quite a familiar word to some of the population. But not many people understand the difference between type 1 and type 2 diabetes. We are very lucky that our medical supplies are paid for by the National Health Service (NHS), although not everybody has access to new technological devices such as insulin pumps and cgm. So I consider myself very fortunate to be able to use them, as they make life with diabetes much more manageable.

Diabetes education is starting to become very popular in the UK, as people realise the difference that this can make to empowering people with the condition. Although again, not everybody has access to this yet. More of what we need in the UK is awareness and education, both for people with diabetes and also the public. Especially when it comes to being aware of the signs and symptoms of type 1.

 Follow Melanie at http://www.melaniestephenson.co.uk/

 

Nederlandse Vertaling:

Ik kreeg de diagnose type 1 diabetes op mijn dertiende. Ik zat op dat moment op de middelbare school, maar ik zat ziek thuis met symptomen als moeheid, dorst en de hele dag door naar het toilet moeten. Ook was ik bijna 13 kilo afgevallen.

We wisten niet wat het probleem was, dus mijn moeder nam me mee naar de huisarts die direct verschillende onderzoeken deed. Na een paar uur belde hij dat ik direct naar het ziekenhuis moest. Daar kreeg ik de diagnose type 1 diabetes, wat een enorme schok was omdat ik niks van de ziekte wist.

De volgende dag kwam mijn nieuwe diabetesverpleegkundige bij mij thuis langs om me te leren hoe ik moest spuiten, hoe ik mijn bloedsuiker moest meten en hoe ik mijn dieet moest aanpassen aan mijn nieuwe aandoening. Mijn diabetesverpleegkundige ging langs bij mijn middelbare school zodat er een zorgplan was en er goed op mij gelet werd wanneer ik terug naar school ging. Momenteel werk ik aan een campagne in het Verenigd Koninkrijk, opdat elk kind deze zorg kan krijgen.

Dit was één van de beste dingen die me zijn overkomen tijdens mijn diagnose. Omdat mijn diabetesverpleegkundige met mijn docenten had gepraat over type 1, betekende dat voor mij dat ik vanwege mijn diabetes nooit ben buitengesloten bij gym, excursies of andere activiteiten. Op hun beurt introduceerde mijn middelbare school mij met atletiek.

De eerste ervaring was een lokale schoolwedstrijd, waar vele kinderen samen kwamen voor atletiekwedstrijden. Ik vond het leuk en ik realiseerde me dat het ook een gunstig effect had op mijn diabetes. Ik ben de sport toen serieuzer gaan nemen met een coach en door te trainen voor atletiek evenementen, die later de 100 en 200 meter sprint werden.

Ik trainde hard en vond het leuk, ik kreeg ook waardering in de goede bloedsuikerwaardes vanwege de fysieke activiteit. Ik begon langzaam wedstrijden te winnen, records te breken en voor ik het wist vertegenwoordigde ik mijn land in atletiek. Dit heb ik nu 25 keer gedaan sinds mijn debuut op mijn zestiende. Twee keer was ik de teamcaptain. Mijn interesse in atletiek vlak na mijn diagnose gaf me iets om hard voor te werken. Diabetes werd mijn motivatie om succesvol te zijn in sport.

Op mijn achttiende ging ik voor het eerst naar de universiteit. Na een paar jaar kreeg ik last van insuline resistentie en moest ik overstappen van pennen op de insulinepomp. De transitie was onverwacht erg ingewikkeld en duurde erg lang. Dat zorgde ervoor dat ik me niet goed voelde. Het was niet alleen maar kommer en kwel, want het was ook hoe ik begonnen ben met vrijwilligerswerk voor de nationale diabetes organisatie: Diabetes UK.

Het afgelopen decennium heb ik veel verschillend vrijwilligerswerk gedaan voor dit goede doel en ook voor JDRF UK, vaak als media ambassadeur met de pers, in kranten, op radio en tv, door een andere kant te laten zien van diabetes en door te laten zien dat diabetes een uitdagende aandoening is, maar dat je door hard te werken wel je dromen kan waarmaken.

In 2012 was ik door Diabetes UK genomineerd om de Olympische vlam te dragen voor 20.000 mensen  tijdens de Olympische Spelen in Londen. Dit was een enorme eer en een kans om het publiek dat onwetend is over diabetes te laten zien dat wij sterke individuen zijn, die de uitdaging van het hebben van een chronische ziekte aan kunnen. Ik ben tijdens de Olympische Spelen ook het gezicht geworden van een Nike campagne genaamd ‘Vind je Talent’, dat ging over gewone mensen die niet zo gewone dingen doen.

Een paar jaar na mijn moeilijke transitie en na genoten te hebben van mijn actieve leven van sporten met diabetes, wist ik dat ik mensen met diabetes op een professionele manier wilde helpen. Ik doe daarom nu de opleiding tot diëtist, met de hoop om mij in de toekomst te specialiseren in diabetes om zo het pad naar een actief leven eenvoudiger te maken voor mensen met de aandoening, zodat ze ervan kunnen profiteren.

Diabetes is voor veel mensen in het Verenigd Koninkrijk een bekende term, maar er zijn niet veel mensen die het verschil weten tussen type 1 en type 2 diabetes. We hebben het geluk dat onze medische hulpmiddelen betaald worden door de nationale zorgverzekering (NHS) , maar niet iedereen heeft toegang tot nieuwe apparatuur zoals insulinepompen en CGM. Ik voel me erg bevoorrecht om ze te mogen gebruiken, want ze maken het leven met diabetes veel beter.

Diabeteseducatie is erg populair in het Verenigd Koninkrijk, omdat mensen zich realiseren wat een verschil het maakt als mensen zelf de controle krijgen. Maar ook hier heeft nog niet iedereen toegang tot. Wat we meer nodig hebben in het Verenigd Koninkrijk is bewustwording en educatie, zowel voor mensen met diabetes als voor het algemene publiek. Vooral wanneer het gaat om de tekenen en symptomen van type 1.

Volg Melanie op http://www.melaniestephenson.co.uk/