Type 1 internationaal – Anna uit Oostenrijk

Met stichting ééndiabetes hebben wij veel leuke mensen leren kennen met type 1 diabetes en ook veel mensen buiten Nederland. Er zijn initiatieven en organisaties zoals ééndiabetes, maar ook heel veel leuke internationale bloggers. We hebben onze buitenlandse vrienden gevraagd of ze zichzelf aan onze lezers willen voorstellen en kort willen vertellen hoe de diabeteszorg in hun land is geregeld.

Vorige week maakte je kennis met Melanie uit Wales en vandaag vertelt Anna Pintsuk uit Oostenrijk haar verhaal. De Nederlandse vertaling vind je onder het Engelse origineel.

I got diagnosed with Type 1 Diabetes at the age of 14 in September 2011. At the time of my diagnosis, things were quite tough. My parents just got divorced, my mom, my two younger siblings and I were moving into a new home and I just got into a new class with new classmates & teachers. So after summer vacation on my first day of school I got diagnosed with T1D. I had to stay there for nearly 2 months but thanks to the incredible support of the medical team at the hospital, I quickly adjusted to my new full time job as working as my pancreas. 

I honestly can’t remember much of the year of my diagnosis however I do recall dealing with all the classic symptoms such as drinking lots and lots (& lots and looooots) of water, having to go to the toilet continuously and being powerless and tired all the time. Though one thing that I can remember particularly well is having extreme foot cramps. It even got to the point of me not being able to walk or stand at time because the pain was just too much. If it weren’t for my aunt’s sister, who is working as a doctor at the children’s medical unit, I don’t know what would have happened if she had not sent me to the hospital since my blood sugar was above 1200mg/dl (66.6 mmol/L).

At the beginning of my diagnosis I was obsessing over every single blood sugar number, panicking & crying every time that it had gotten over 250 mg/dl (13.9 mmol/L). I felt like I would only be a “good” person and diabetic if my blood sugars were perfect all the time.

But I’ve learned so much since then: that I am not just a number and that it’s completely okay to not always have the ideal blood sugar curve. That it’s okay to feel overwhelmed, frustrated or bugged sometimes. What matters the most is that you get up, keep pushing and to never give up. It’s okay to stumble and fall down. It might just take longer at times but eventually you’ll stand up taller than you ever were! It is so important to always keep in mind that no matter how difficult life might be, or how far you seem to be away from where you want to be – never stop believing that you’ll make it eventually.

In Austria, the access to diabetes care is very good. Necessary medical supplies such as insulin, syringes, test stripes as well as basic healthcare in public hospitals are covered by local medical insurances. Many type 1 diabetics are also provided with insulin pumps and CGM (continuous glucose monitoring red.) devices.

I am grateful every day for being fortunate enough to live in a country where I do not have to worry about the availability or costs of insulin, test stripes, etc. but where I have the opportunity to use both an insulin pump and a CGM. Knowing that there are still so many people affected by type 1 diabetes who simply do not have the lifesaving access to insulin or the opportunity to test their blood sugar regularly makes me incredibly sad since proper diabetes management should not be a luxury. It should be an equal right for everyone –  no matter where you are from, who you are or how old you are – health care is a right, not a privilege.

To share my thoughts & experiences and to motivate and show other type 1 diabetics that you can live a great life with a pensionary pancreas I started an Instagram account and my blog www.onne-pe.com where I write about topics like vegan food, nutrition, travelling and the daily life of a diabadass.

Since then I not only got I to attend medical conferences, blogger meetings and diabetes galas, I also got to meet and connect with so many inspiring & strong people from many different countries and collect countless beautiful memories. I just love how being part of the diabetes online community is just like having a huuuuge family! Everyone unites together as a team to motivate and to cheer each other up. Especially on those days when dealing with T1D feels a bit more challenging than on other days.  

Over the past years I’ve changed and grown so much as a person and although diabetes is a large part of who I am, I still live the life that I choose. And even though sometimes I could really appreciate just taking a day off from all the blood sugar drama, changing lancets and counting carbs – the diagnosis definitely has changed my life for the better. Living with a pensionary pancreas can be very difficult and frustrating sometimes, however it made me so much stronger. It taught me to never give up and to keep fighting no matter what. I got to learn so much about myself and my body. I can eat the food I like, travel the world and explore new & exciting things.

Living with diabetes is a challenge – but sometimes the most challenging times only make us stronger.

“What seems to us as bitter trials are often blessings in disguise” – Oscar Wilde. 

Any questions or just want to chat? Feel free to contact me on any of my social media channels! Anna on: Facebook, Instagram, Twitter or read her blog (in German&English)

All the love,

Anna xx

 

 

Nederlandse vertaling:

Ik kreeg de diagnose type 1 diabetes in September 2011, ik was toen 14 jaar oud. Dat was een moeilijke tijd. Mijn ouders waren net gescheiden, mijn moeder, mijn jongere broertje en zusje en ik waren net verhuisd en ik zat in een nieuwe klas met nieuwe klasgenoten en leraren. Na de zomervakantie op de eerste schooldag kreeg ik de diagnose T1D. Ik heb twee maanden in het ziekenhuis moeten blijven, maar dankzij de fantastische support van het medische team raakte ik snel gewend aan mijn nieuwe fulltime baan; het overnemen van het werk van mijn alvleesklier.

Ik kan me eerlijk gezegd niet veel meer herinneren van het jaar van mijn diagnose, maar ik herinner me wel de klassieke symptomen als veel (heeeeel veel) water drinken, continu naar het toilet moeten en de continue vermoeidheid en het krachtsverlies. Eén ding kan ik me nog wel heel goed herinneren en dat zijn de vreselijke krampen in mijn voeten. Op een gegeven moment was het zo erg dat ik niet meer goed kon lopen of staan vanwege de pijn. Ik weet niet wat er gebeurd was als mijn tante haar zus mij niet naar het ziekenhuis had gestuurd. Zij werkt als arts in een kinderziekenhuis. Mijn bloedsuiker was op dat moment al boven de 1200mg/dl (66,6 mmol/L).

In het begin was ik obsessief bezig met elke bloedsuikerwaarde. Ik raakte in paniek en moest huilen bij elke bloedsuiker boven de 250 mg/dl (13.9 mmol/L). Het voelde alsof ik alleen een goed persoon was en een goede diabeet als mijn bloedsuikers altijd perfect waren. Maar sindsdien heb ik veel geleerd. Ik ben meer dan een nummer en het is helemaal niet erg om niet altijd mooie waardes te hebben. Het is niet erg om overdonderd te zijn en me soms gefrustreerd en geirriteerd te voelen. Het belangrijkste is om weer op te staan, door te zetten en nooit op te geven. Het is oké om te wankelen en te vallen. Soms duurt het langer, maar uiteindelijk sta je weer op en voel je je beter dan ooit te voren! Het is heel belangrijk om te weten dat hoe moeilijk je het soms hebt of hoe ver je bent van waar je wilt zijn, dat je nooit stopt te geloven dat je er uiteindelijk wel komt.

In Oostenrijk is de diabeteszorg voor iedereen toegankelijk. Alle noodzakelijke medische hulpmiddelen zoals insuline, naalden, teststrips and alle basiszorg in openbare ziekenhuizen zijn gedekt door de zorgverzekeringen. Veel mensen met type 1 diabetes krijgen ook hun insulinepomp en CGM (continue glucose monitoring) vergoed.

Elke dag ben ik dankbaar dat ik in een land woon waar ik me geen zorgen hoef te maken of er wel insuline of teststripjes beschikbaar zijn, maar dat ik beschik over een insulinepomp en een CGM. Ik weet dat er zo veel mensen zijn met type 1 diabetes die niet de levensreddende toegang hebben tot insuline of de mogelijkheid hebben om regelmatig hun bloedsuiker te controleren en dat maakt me verdrietig. Fatsoenlijke diabeteszorg zou geen luxe moeten zijn. Het zou een gelijk recht moeten zijn voor iedereen, onafhankelijk van wie je bent en hoe oud je bent. Zorg is een recht, geen voorrecht.

Om mijn gedachten en ervaringen te delen en om andere type 1 diabeten te motiveren en te laten zien dat je een geweldig leven kan hebben met een gepensioneerde alvleesklier, ben ik begonnen met een Instagram account en met mijn blog www.onne-pe.com. Hier schrijf ik over onderwerpen als  veganistisch eten, voeding, reizen en het dagelijks leven van een diabadass.

Sindsdien heb ik niet alleen de mogelijkheid om naar medische conferenties te gaan of blogger bijeenkomsten en diabetes gala’s, maar ik heb ook zo veel andere, inspirerende en sterke mensen ontmoet uit vele verschillende landen en heb mooie herinneringen kunnen verzamelen. Ik vind het fantastisch om te merken hoe de online diabetes community voelt als een enorme familie! Iedereen komt bij elkaar als een team en we motiveren elkaar en vrolijken elkaar op. Vooral op die dagen dat het hebben van T1D voelt als een enorme uitdaging.

De afgelopen jaren ben ik enorm veranderd en gegroeid als persoon. Ondanks dat diabetes een onderdeel van mij is, ik kies toch het leven dat ik wil leiden. En ookal kan ik soms echt een dagje vrij gebruiken van alle bloedsuiker drama, lancetten verwisselen en koolhydraten tellen, de diagnose heeft mijn leven in positieve zin veranderd. Leven met een gepensioneerde alvleesklier is op sommige momenten moeilijk en frustrerend, maar het heeft me ook sterker gemaakt. Het heeft me geleerd om nooit op te geven en ondanks alles door te vechten. Ik heb zo veel geleerd over mijzelf en mijn lichaam. Ik kan alles eten wat ik lekker vind, de wereld over reizen en nieuwe en spannende dingen ontdekken.

Leven met diabetes is een uitdaging, maar soms maken de meest uitdagende periodes ons alleen maar sterker.

“What seems to us as bitter trials are often blessings in disguise” – Oscar Wilde.

Heb je vragen of wil je in contact komen? Je kunt me vinden op één van mijn social media kanalen. Vind Anna op: Facebook, Instagram, Twitter of lees haar blog (in het Engels en Duits).

Veel liefs,

Anna xx