Column Sanne – Insuline op de loopband

Omdat mijn rooster, met zowel hele weken waarin ik van half negen tot zes college en aanverwanten heb, als dinsdag tot en met donderdag vrij, net zo onvoorspelbaar is als mijn bloedglucosespiegel, lukte het niet om altijd op tijd te zijn voor dans- en voetbaltrainingen (die vaak om 18:30 begonnen). Daarom heb ik mijn lidmaatschappen voordat het seizoen begon opgezegd en ben ik lid geworden van het sportcentrum van de universiteit, waar heel veel soorten groepslessen worden aangeboden.

De eerste sport die ik uitprobeerde was step. Ik had geen idee wat ik me erbij moest voorstellen, maar omdat het precies aansloot op een college, ben ik vol goede moed de les binnen gestapt. Step bleek niets voor mij. Omdat ik wel eens step gespeeld had op de Wii en dat niet heel intensief was, dacht ik die les wel te kunnen starten met een bloedglucose van 7,5 mmol/L. Compleet verkeerd gedacht natuurlijk, want step is blijkbaar een soort traplopen 2.0. Het begon met rustig op en af de step stappen, maar naarmate de les vorderde (en mijn bloedglucose daalde) werden de oefeningen steeds ingewikkelder- in hoog tempo vloog de instructrice met de meest ingewikkelde draaien over de step. Terwijl ik mijn uiterste best deed om met het coördinatievermogen van een olifant (de schuld van de hypo uiteraard!) met één draai de step op te komen struikelde ik en viel ik half óp de step. Ik heb de les afgemaakt en beleefd “tot volgende keer” geroepen bij het verlaten van de zaal, wetende dat dit de eerste én de laatste keer was.

Daarna was BBBB aan de beurt. Meegesleept door een vriendinnetje die zei dat dat écht heel erg leuk was lag ik een uur lang op een matje mijn buikspieren te pijnigen, terwijl mijn pomp elke drie minuten even van zijn bestaan liet weten door uit mijn zak te vallen. Alhoewel BBBB helemaal niets deed met mijn bloedglucosespiegel had ik een hele week spierpijn op plekken waarvan ik niet eens wist dat ik daar spieren had. Ook voor BBBB was dat daarom de eerste én laatste keer.

Als derde deed ik Zumba. Eindelijk iets wat ik 1) een soort van kan, 2) diabetes-wise redelijk goed gaat (geen vallende pompen en niet al te veel hypo’s) en 3) ook nog eens heel erg leuk is. De muziek maakt me vrolijk. Ik heb sinds september nog maar één week Zumba overgeslagen.

Daarnaast probeerde ik fitness en yoga. Niet echt mijn favorieten, ik voel me net een hamster als ik fiets of ren zonder vooruit te komen en “mijn gezicht zacht maken” en “energie naar de spanning in mijn kaken sturen”  lukt niet zonder een gigantische lachbui. Maar omdat het beter is dan tussenuren in de bieb doorbrengen en het helpt bloedglucosespiegels stabiel te houden is zo nu en dan de geur van insuline te ruiken op de loopband.

Ik ben nog lang niet klaar. Er zijn heel veel lessen die ik nog niet heb gedaan. Zo staan kickboksen, broga, pilates, iets wat Xco heet en capoeira nog op de planning. Nu maar hopen dat mijn diabetes dit ook een goed idee vindt.