Lezen! De winnende inzending van de bloggerswedstrijd!

Drie maanden geleden schreven we een bloggerswedstrijd uit en afgelopen vrijdag op ons verjaardagsfeest maakten we de winnaar bekend! Anne Jacobs schreef een fantastische blog met het thema ‘More than a number’. Haar blog wordt naast hieronder, ook gepubliceerd in magazine Diactueel en Anne gaat op 14 februari met Roche mee naar diabetescongres ATTD in Parijs. Gefeliciteerd! 

Hoe getallen niets zeggen, maar alles bepalen.

Op de tafel voor me staan 55 koolhydraten op een bordje, klaar om verteerd te worden. In gedachten staat de vork al in het puntje van mijn stuk hazelnootschuimtaart en zweeft het met een grote toef slagroom en een dikke hazelnoot naar mijn mond toe. Het speeksel gutst door mijn mond en ik sta op het punt een spuit in mijn buik te darten. Pas op het moment dat ik vluchtig een blik op mijn bloedsuikermeter werp, verstoort de grote, blokkige, dikgedrukte bloedsuikerwaarde op mijn meter mij uit mijn fantasie. De vriendin tegenover me kijkt me vol verwachting aan: ‘’En, hoe gaat het?’’

Plotseling domineert verwarring mijn hersenen. Hoe gaat het? Het gaat prima! Ik ben druk bezig met het afronden van mijn examens, sta op het punt om een studiekeuze te maken en doe onwijs veel dingen waar ik blij en gelukkig van word. Ik voel me jong, gezond en totaal niet chronisch ziek, of zoiets raars. Helaas weet ik dat mijn vriendin dit niet bedoelt. Ze doelt duidelijk op de grote, blokkige, dikgedrukte bloedsuikerwaarde. Op het apparaatje dat voor mij ligt, staat een duidelijke 18,5 mmol/L, die als een bominslag mijn geluksmomentje verstoort.

Ik weet dat het niet bij de vraag van deze vriendin blijft. Niet maandelijks of wekelijks, maar bijna dagelijks vraagt iemand naar bloedsuikerwaardes of HbA1c’s. Als ik even een momentje van ‘rust’ heb, schreeuwt mijn hoofd om het aantal koolhydraten in de hazelnoot op mijn schuimtaartje, of om het tellen van afzonderlijke rozijnen, het wegen van mijn aardappel en al het andere dat mijn lippen passeert. Het liefst zou ik verkondigen dat diabetes niet om getallen draait, maar dat is niet waar. Diabetes gaat wél om getallen; om allesbepalende maar nietszeggende getallen.

De getallen, die ik naast me neer probeer te leggen, worden door anderen immers onderworpen aan vervelende vooroordelen: mijn bloedsuikerwaarde is te hoog, ik heb het ‘erge’ type en ik eet hazelnootschuimtaartjes die natúúrlijk te veel suiker voor mij bevatten. Dan is de conclusie door anderen al snel getrokken: “Dat meisje heeft haar diabetes niet zo goed gereguleerd!’’

Daarom lieg ik weleens over de getallen op mijn bloedsuikermeter, omdat mensen denken dat ik iets ‘fout’ doe als ik hoog of laag zit. Ik verander soms in een angstige controlfreak omdat ik niet wil ‘falen’. Ik wil niet met trillende knieën langs de kant zitten bij de sporttraining, niet eten in de klas bij een hypo en niet moeten reageren op de opmerking van leraren dat ik mijn ‘telefoon’ weg moet doen, als ik op mijn bloedsuikermeter kijk. Diabetes draait om méér dan een enkel verdomd getalletje dat zo nu en dan om de hoek komt kijken.

Slechts een enkeling lijkt te begrijpen dat bloedsuikers als een rollercoaster met een driedubbele looping door de dag heen sjezen en dat het behouden van controle daarover onmogelijk is. Alleen de oprecht geïnteresseerden kun je uitleggen dat een hoge bloedsuiker niet fout, niet bijzonder en niet speciaal is, maar dat het bij de dagelijkse gang van zaken hoort. Diabetes kun je niet ‘onder controle’ hebben, want het stabiliseert niet. Het bestaat uit eeuwig balanceren tussen hypo’s en hypers en zelfs de beste acrobaten verliezen wel eens hun evenwicht, maken foutjes en vallen.

Diabetes gaat over het loslaten van de waardes op je bloedsuikermeter, omdat je anders de godganse dag niets anders doet dan tellen, rekenen en plannen. Diabetes gaat over het laten varen van de controle door hazelnootschuimtaartjes te eten, met weet-ik-veel-hoeveel koolhydraten. Diabetes gaat over hoop houden na dagenlang teleurstellende waardes, de kracht vinden om jezelf te herpakken na fouten en de moed hebben om door te gaan met zelfmanagement, elke dag opnieuw.

Diabetes weerhoudt mij niet van mijn hazelnootschuimtaartje, mét chocolaatje. ‘’Het gaat prima met me’’, zeg ik tegen mijn vriendin. Na een correctie staat het vorkje in het puntje van mijn hazelnootschuimtaartje en zweeft het, uiteraard met een grote toef slagroom en een dikke hazelnoot, naar mijn mond toe. Eén hap, zes allesbepalende maar nietszeggende koolhydraten, klaar om verteerd te worden.