Column Anne – Het is maar diabetes

Ken je de blikken die je voelt priemen in je achterhoofd als je spuit, je bloedsuiker meet of als je pomp of infuus vanonder je kleding verschijnt? Hoor je ze fluisteren? ”Ach, zo jong nog en nú al zo’n ellende, spuiten, prikken … Phoe! Wat zielig! Ik ken ze en ik haat ze. Vragen zijn niet erg. Met liefde leg ik alles over diabetes tot op de bodem uit. Over prikken en spuiten, over het plannen van sport en maaltijden, over koolhydraten, glucose en insuline. Wél erg zijn de reacties daarop: ”Ach meisje toch!” ”Wat heftig!” ”Ik ben bang voor naalden …” ”Phoe … Dat zou ik écht nooit kunnen!”,  maar zó erg is het nu ook weer niet … eigenlijk zit ik er niet zo mee en ben ik heel gelukkig!

Laat ik voorop stellen dat diabetes niet leuk is. Natuurlijk is het niet leuk … ziektes zijn niet leuk, chronische ziektes al helemaal niet en ziektes waar je de hele dag mee bezig moet zijn, zijn nóg minder leuk of gewoon klote. Dat is een feit.

Maar ik heb nu iets meer dan een half jaar diabetes en het afgelopen half jaar heb ik de tijd van mijn leven gehad. Er zijn weinig halve jaren geweest waarin ik me zó gelukkig heb gevoeld en blij ben geweest met alle dingen die ik doe, de kansen die ik aangrijp en mensen die ik heb leren kennen, maar veel mensen zien dat niet. Na de diagnose ben je ineens ‘chronisch ziek’ en dat wordt door alles en iedereen onderstreept, alsof het logisch is dat je ineens neerslachtiger bent, minder kunt genieten en niet zo veel uit het leven kunt halen. ”Best wel zielig eigenlijk, als je losbandige puberleven zomaar verstoord wordt door zo’n ziekte.’‘

Ik ben niet verdrietig omdat ik diabetes heb gekregen. Helemaal niet, zelfs. Het is oké zo. Het klink misschien raar (ook voor mezelf) maar op een bepaalde manier ben ik er zelfs wel tevreden mee. Dat komt voort uit een simpele gedachtegang: als je nooit tevreden bent met de dingen die je hebt, dan ben je nooit gelukkig. Natuurlijk willen we allemaal méér, natuurlijk denkt iedereen dat ik vol smart wacht op berichten over nieuwe genezingsmogelijkheden en als er eenmaal zo’n artikel in de krant verschijnt, krijg ik het 10x doorgestuurd. Het zou mooi zijn, die genezing, maar ik hoef niet vooraan in de rij te staan als eenmaal het zover is.

Ik ben dankbaar voor alles wat ik nu wél al heb en ik hou me veel liever bezig met de vraag hoe ik mijn leven met de dingen die ik al heb zo leuk en zo fantastisch mogelijk kan maken. Want het ís leuk. Het leven is zó mooi en diabetes heeft daar niets aan veranderd. Het heeft me slechts het inzicht gegeven dat je tevreden kunt zijn met problemen. Natuurlijk kan er meer, natuurlijk kan het beter en makkelijker en mooier, maar wensen voor een probleemloos leven zijn oneindig. Geluk gaat niet om je situatie, maar om de manier waarop jij met al je problemen, al je kwetsbaarheden en alle narigheden, alles uit het leven kunt halen wat erin zit. Dát is geluk.

Problemen kunnen je rijk maken. Ik voel me oprecht gelukkig omdat ik dit stukje schrijf. Ik voel me gelukkig omdat ik hiermee een boodschap over kan brengen, die voor mij belangrijk is. Ik wil een stukje onbegrip uit de wereld halen en laten zien dat ik tevreden ben. Ik voel me gelukkig omdat ik in het afgelopen jaar gigantisch veel geleerd heb en omdat mijn leven een stuk interessanter is geworden. Iedere dag is anders. Iedere dag is spannend.

Ik hoop dat meer mensen leren begrijpen: het is maar diabetes. Je leven kan heel fijn zijn met een probleem als je ziet wat het je oplevert en wat je wél al hebt, als je leert waarderen dat het nu gewoon niet anders is en als je leert dat je zo óók heel gelukkig kunt zijn. Dus doe me een gunst, zie je probleem als een uitdaging en geniet. Misschien ben je op die manier wel gelukkiger dan je ooit zult zijn zonder diabetes of zonder problemen.