Column Câthy – Een oproep aan de internisten van Nederland

Al jaren ga ik met tegenzin naar de internist. En dat is niks persoonlijks, want ze zijn stuk voor stuk (ik heb er al heel wat versleten) allemaal even aardig en even kundig. Het gaat me meer om het feit dat ze zich zo vastklampen aan hun protocollen.

Zo kwam ik afgelopen week bij mijn nieuwe internist (mijn vorige internist plant alleen nog maar afspraken tussen 10:00 en 14:00 uur, dus het was tijd voor een nieuwe). Hij was een kwartier te laat en vroeg hoe het ging, hoe mijn waardes waren – goed – of ik hypo’s had – uiteraard – en of ik ze nog voel – zeker. Verder vroeg hij nog of ik onlangs bij de oogarts was geweest – check! – en of ik een kinderwens heb – nee! Mijn HbA1c was 46 mmol/mol (ik deed een vreugdedansje) en ik vertelde hem dat ik dit echt te danken heb aan het inzicht wat ik heb door de Freestyle Libre. Toen waren we alweer uitgepraat. ‘Nou dan zie ik je over een half jaar weer?’, zei hij.

Nou… liever niet. Moet ik over een half jaar weer twee uur eerder van mijn werk weg om te vertellen dat het goed gaat en ik na nog geen vijf minuten weer buiten sta? Ik vond het tijd om eens te kijken naar andere mogelijkheden. Mijn ziekenhuis is zo modern dat de diabetesverpleegkundigen een avondspreekuur hebben (hoera!) en ik ze kan mailen met mijn vragen, dus wellicht was hij bereid om de volgende keer te Skypen? Hij was even stil en gaf daarna toe dat het een goed idee was (dank u doc). Maar hij wilde me toch graag zien, om even te kijken of alles nog goed gaat. Prima, maar moet dat echt face to face? Doc dacht even na. Zijn volgende suggestie was dat ik dan over 9 maanden terug kon komen. Ik voelde dat er ruimte was voor onderhandelingen en daar heb ik gretig gebruik van gemaakt.

Ik heb hem vervolgens mijn frustratie met ‘de internist’ in het algemeen even uit de doeken gedaan. Uiteraard heb ik benadrukt dat ik het altijd best gezellig vind, maar ik liever langs kom als ik echt wat te bespreken heb of als mijn bloed- of urinewaardes niet goed zijn. Dat begreep hij en hij dacht met me mee. De compromis is nu dat ik over een half jaar ga bloedprikken en we daarna een belafspraak hebben. Het voelde als een heuse overwinning! Ik ben zo blij dat ik dit met hem heb gedeeld en we samen tot een werkbare oplossing zijn gekomen.

Om een complexe ziekte als type 1 diabetes overzichtelijk te houden werken alle ziekenhuizen met protocollen en richtlijnen. Logisch. Toch zou er binnen die protocollen ook ruimte moeten zijn voor maatwerk. Want type 1 diabetes is nu eenmaal maatwerk. En dat vinden veel ziekenhuizen toch minder logisch. Dus internisten van Nederland, kijk eens naar je patiënten, moeten ze echt allemaal elk half jaar op de poli komen? Zijn er ook andere mogelijkheden, denk aan ‘moderne’ technologieën als bellen, appen, mailen, Skypen en wellicht een app? En wat wil de patiënt zelf? Vraag het eens!

En, nu ik toch bezig ben, doe ik meteen een oproep aan iedereen met type 1 diabetes zelf. Jij ja! Probeer het ook eens: doe je mond open en zeg je internist hoe jij het wilt hebben. Als die van mij te overtuigen is dat dit voor mij beter werkt, lukt het bij die van jou ook vast!