Column Anne – Dit is voor jou
Dit bericht is voor iedereen die het soms even moeilijk heeft. Voor iedereen die baalt van dagenlange hypers. Voor iedereen bij wie hoge en lage waardes elkaar afwisselen en het gebied daartussen vermeden lijkt te worden. Voor iedereen die wel eens badend in het zweet, trillend als een rietje wakker wordt. Voor iedereen die soms gewoon even wil schreeuwen en huilen, omdat er geen andere oplossing is. Dit bericht is voor jou.
Soms lijkt het alsof je alles alleen moet doen. Soms wil je je meter inclusief zogenaamd ‘pijnloze’ prikpen uit het raam smijten en soms wil je gewoon tegen alle begripvolle mensen schreeuwen dat ze het niet begrijpen. Soms wil je dat mensen even alles van je overnemen. Soms wil je je ogen dichtdoen, even verdwijnen en hopen dat je lichaam weer werkt als je je ogen opent, net zo spontaan als het begon te falen.
Je weet dat het niet makkelijk is. Je weet dat elke dag een uitdaging is, dat de hypo’s en hypers geregeld om de hoek komen kijken en dat alles soms verschrikkelijk veel moeite en energie kost. Het is klote om altijd overal rekening mee te moeten houden en om na een zware nacht een lach op je gezicht te toveren om de dag mee door te komen. Maar juist die lach kan je de kracht geven om de uitdaging aan te gaan en om de wereld te laten zien dat je leeft.
Weet dat jij, óók op de moeilijke en zware momenten, fantastisch bent. Weet dat het enorm knap is dat je het allemaal alleen doet, dat je zo veel verantwoordelijkheden draagt en dat je leeft, want heel vanzelfsprekend is dat niet, met de torenhoge aantallen naalden die je lijf verwelkomd heeft en alle doseringen insuline die door minuscule gaatjes in je huid in je lichaam gesijpeld zijn. Toch doe je het. Toch staar je nu naar je computerscherm of telefoon om te lezen wat voor jou geschreven is, terwijl de kunstmatige insuline je lichaam op de been houdt.
Ik weet dat het moeilijk is. Ik weet dat je bloedsuiker op en neer gaat als een berglandschap met pieken en dalen zonder stabiliteit. Ik weet dat het verdomd lastig is om nóóit even rust aan je hoofd te hebben. Ik weet dat de hypo’s soms je lippen doen tintelen, dat de hyper je tong verdroogt en dat de insuline je huid doet branden, maar weet je wat dat betekent?
Je leeft.
Het komt goed.
ééndiabetes 