Column Romy – Daar gaan we weer …
Na een dag werken even snel eten, en dan op naar de wandelgroep voor onze wekelijkse wandeling. Sporten is nooit echt mijn ding geweest. Bij de gedachte werd ik al moe! Vooral een sportschool met van die apparaten en dan al die mensen die zichzelf voor de spiegel staan te bekijken, nee niets voor mij! Laat mij maar gewoon “bankhangen”.
Maar ook ik doe tegenwoordig iets aan beweging, ik heb het wandelen uitgevonden! Op een dag vroeg een vriendin mij mee te doen aan de Nationale Diabetes Challenge via het ziekenhuis. “We gaan dan elke dinsdagavond wandelen en in de finaleweek lopen we in totaal 40 kilometer.” Ik? Wandelen? na een dag werken plof ik toch echt het liefste met mijn huispak aan op de bank… En van de wekelijkse verplichtingen ben ik al helemaal niet. Mijn diabetesverpleegkundige vroeg me ook mee te doen. “Als ik het kan dan kun jij het ook” zei ze. Na wat nadenken dacht ik, ach een beetje beweging zou wel goed voor me zijn, ik doe het gewoon en ik zie wel hoever ik kom! Ik heb me ingeschreven.
Na een aantal weken vroeg mijn vriendin me om mee te doen aan de Dam tot Dam wandeltocht. Twintig kilometer lopen voor JDRF. “Pffff twintig kilometer op één dag, dat red ik nooit!”, zei ik. Maar ook nu zei ik “We schrijven ons in en we zien wel!”. Wat vond ik de Dam tot Dam leuk! Ik heb heerlijk gewandeld! Er was veel gezelligheid langs de kanten wat het lopen zeker minder zwaar maakte. Tussendoor kreeg je ontzettend veel eten en drinken ( handig voor de hypo’s ) en ook de muziektenten onderweg waren heel leuk. Aan het einde kregen we twee medailles en hebben we nog wat na gefeest bij de muziektent. Oké, ik geef toe dat ik de volgende morgen mijn bed niet meer uit kon komen, maar het was het meer dan waard!
De Challenge was ook gaaf. Natuurlijk had ik soms een avond geen zin om te wandelen, maar dan gaf ik mezelf een schop onder mijn kont en was ik achteraf altijd blij dat ik gegaan was. Het is ontspannen, gezellig, iedereen begrijpt elkaar en het wandelen is heerlijk. In de finaleweek hebben we drie avonden 10 kilometer gelopen. Het was zo leuk met elkaar. Halverwege stond er een “koffie en koekjes busje” om even de hypo’s weg te werken en daarna gingen we weer door! De grote finaledag was bij Paleis het Loo. Hier liepen we de laatste 10 kilometer als groep. Het was een groot feest! Vooraf stond er een plein vol mensen op te warmen op het vliegerlied, zo’n gaaf gezicht! Bas van de Goor was zelf ook aanwezig. Naderhand kregen we allemaal een welverdiende medaille, een dopperfles en een gladiool. We hebben genoten!
Nu loop ik nog steeds met een groep mensen, waarmee ik de Challenge ben gestart, elke dinsdagavond. We zijn “vrienden” geworden en hebben het altijd even gezellig met elkaar. Het is handig dat we allemaal diabeetjes zijn. Er is altijd wel iemand met Dextro aanwezig! Wandelen is sowieso goed te doen met diabetes. Je beweegt wel, maar niet heel intensief! Zo kun je prima je bloedsuikerspiegel in de gaten houden. Dus ben je ook niet zo’n sport fanaat…
Dit jaar doen we met zijn allen weer mee met de Challenge en de Dam-tot-Dam. En af en toe.. als we even geen zin hebben om te wandelen.. dan duiken we met zijn allen de kroeg in voor een biertje en een bitterbal!
ééndiabetes 