Annelies is proefpersoon bij een onderzoek naar gevoeligheid voor hypo’s – deel 2

Deel 1 nog niet gelezen? Lees die dan eerst! 

Afgelopen zaterdag was het zover, het tweede deel van mijn onderzoek naar de hoeveelheid lactaat in de hersenen tijdens een hypo.

Na een goede nachtrust was ik toch wel behoorlijk zenuwachtig richting radiologie gelopen. Vorige keer voelde ik mij goed bij een waarde van 2.8 mmol/L. Toen heb ik vast en zeker lactaat toegediend gekregen. Maar als ik mij toen zo goed voelde, hoe zou ik mij dan vandaag gaan voelen??? Meestal tril en zweet ik flink en zie ik wazig in mijn zoektocht naar dextro of ranja. Dus best wel spannend!!

Omdat het prikken van het infuus in de slagader vorige keer eindelijk lukte toen de longfunctieanalist er bij kwam, was hij dit keer ook weer gebeld om het infuus te prikken. En ja hoor, het lukte het hem in 1 keer. Een goed begin van de ochtend dus!

Ik had al aangegeven dat ik behoorlijk zenuwachtig was omdat ik dacht dat ik vandaag placebo toegediend zou krijgen. Helaas mocht er niks nog gezegd worden over hoe en wat dus ik moest op goed vertrouwen de mri in. Vertrouwen was er zeker wel, maar toch was het spannend.

Gelukkig gingen de 2 uur stil liggen snel voorbij (zeker ook omdat de verpleegster makkelijk bij het infuus kon om bloed af te nemen en ik mijn arm dus niet hoefde de draaien) en voordat ik er eigenlijk erg in had hoorde ik via de intercom: “de 2uur zijn voorbij, we komen je er uit halen”. Yessss!!! dacht ik meteen.

Ik voelde mij aardig beroerd. Trillen, wazig zien en het gevoel dat alles ver-ver-weg is;  sommige kennen t gevoel vast wel 🙂

Helaas was de andere mri scanner kapot gegaan en moesten we een beetje doowerken omdat ze deze nodig hadden. Ik moest even blijven liggen en daarna vrij snel opstaan om naar een stoel te strompelen. Gelukkig stond het ontbijt daar al te wachten op mij. Na een dik half uur en een ontbijt verder was mijn waarde weer normaal genoeg om het ziekenhuis te mogen verlaten.

Vandaag zou ik na afloop de beelden van de MRI mogen zien, maar omdat “mijn” MRI meteen weer in gebruik was genomen konden we helaas niet meer op de schermen kijken om de beelden te zien. Ik heb er daarom een paar via de mail gekregen. Wel is er met nadruk gezegd dat ik deze beelden niet mag delen. Dit kan ik dus helaas niet doen. Overigens is er voor een leek zoals ik niet zo veel op te zien hoor. We zullen dus de resultaten af moeten wachten totdat het onderzoek afgerond is en gepubliceerd gaat worden.

Over de schrijfster:
Annelies (32) is verkoopadviseur bij een gespecialiseerde buitensport winkel. Hier krijgt zij regelmatig trainingen in de buitenlucht, zoals trektochten in Noorwegen en clinics in Denemarken. Ook in haar vrije tijd gaat ze er graag op uit met haar wandelschoenen en een grote backpack. Annelies heeft sinds haar zestiende type 1 diabetes en gebruikt sinds een half jaar een pomp.