Column Lenneke – Tennis en hypo’s

Ik heb het al meerdere keren laten vallen, ik ben totaal geen sportfanaat. Ik kijk niet, ik support niet en het liefst doe ik het ook niet. Maar daar is de afgelopen tijd verandering in gekomen. It’s a miracle! Na lang wikken en wegen, lees jaren, heb ik een lidmaatschap aangeschaft. En wel bij mijn vroegere tennisvereniging, hoe leuk?! Ik ben niet de enige die hier content mee is, ook kreeg ik van mijn behandelaren een dikke duim omhoog. Zo, op dat gebied ben ik geen hopeloos geval meer.

Na de eerste paar keren een uur bezig te zijn geweest was ik kapot. Mijn lichaam moest gigantisch wennen aan het bewegingsniveau. Nu lijkt het alsof ik jaren niet actief ben geweest, ik fietste wel, af en toe … als het moest. Maar een uur intensief sporten, dat kan ik me niet meer herinneren. Ik had niet alleen last van moeheid, dorst en spierpijn, maar mijn goede vriend diabetes was ook van slag. De nacht na het sporten had ik standaard een flinke hypo. Het maakte niet uit met welke waarde ik ging slapen. De dag erna gebruikte ik amper insuline, omdat ik constant laag zat. Wat een gedoe! Ik kon niet zeggen dat ik er lichamelijk van opknapte. Geestelijk gezien was het de omgekeerde wereld. Ik vond het ontzettend leuk om bezig te zijn en het gaf voldoening.

Nu, zo’n drie maanden later, lijkt mijn lichaam gewend te zijn aan dat ene uurtje per week. Best bizar om te merken dat het zoveel impact heeft. Ik ben benieuwd of mijn lichaam ook in protest gaat bij twee- of meerdere uren activiteit per week. We shall see.

Over de schrijfster:
Lenneke (25) kreeg de diagnose type 1 diabetes op haar vijftiende, een lastige leeftijd. Ze laat zich echter niet kennen: ze gaat graag op stap met haar vriendinnen en houdt van lekker eten. Lenneke probeert haar drukke leven zo goed mogelijk te combineren met haar diabetes en schrijft het maandelijks van haar af op ééndiabetes!