Annemieke heeft geen diabetes #5

‘Congratulations on your new alarm clock!’ stond er op een kaart die we van Engelse familie kregen. Dat bleken nog eens ware woorden te zijn. Begin maart zijn we de trotse ouders geworden van Aron, een lief klein roodharig jongetje waar we ontzettend gelukkig mee zijn. Ons leven staat op zijn kop, want een baby krijgen is een hele uitdaging, of je nu type 1 diabetes hebt of niet.

Met diabetes is het soms wel iets ingewikkelder. Echt onhandig was het de eerste weken na de geboorte waarin ik moest herstellen en de zorg voor Aron grotendeels op Jan neerkwam. Je hebt je handen dan vol aan zo’n kleintje en een hypo komt dan niet altijd gelegen. Je kunt niet even weglopen als je bezig bent om je zoon in bad te doen. Zie maar eens je bloedsuikerwaarde te meten als je net een flesje aan het geven bent. En tijdens het verschonen van een poepluier is de timing van een stevige hypo ook vrij beroerd.

In het begin moeten baby’s om de drie uur gevoed worden, ook ’s nachts. Met zo’n voeding ben je wel even bezig en Aron had – in tegenstelling tot zijn ouders – meestal geen zin om meteen weer verder te slapen. De vermoeidheid was pittig voor Jan en dat vertaalde zich ook in zijn waarden. De eerste keer door een hypo heen slapen is inmiddels een feit en dat was even schrikken. Toen de scanner van de Freestyle Libre een aantal dagen later aangaf dat Jan al 3 uur een hypo had, deed hij voor de zekerheid ook een vingerprik die 2 mmol/L hoger uitviel. Het is dus maar de vraag of hij nu echt door een aantal hypo’s heen is geslapen. Toch blijft het opletten met die vermoeidheid en dat is best lastig. Lekker bijslapen op zaterdagochtend is er voorlopig niet bij: ergens tussen 6 en 7 start onze dag.

We hebben ook nog eens allebei de neiging om onszelf een beetje te vergeten omdat we zo druk bezig zijn voor Aron te zorgen. Zo zaten we vorige week opeens zonder cola en dextro, terwijl we die dag 2 keer in de supermarkt waren voor luiers en vitaminedruppels. Op regelmatige tijden eten zit er ook niet altijd in als een baby huilt. Jan zou in april overstappen van spuiten naar een insulinepomp, maar dat is even uitgesteld totdat we wat meer handigheid en ritme hebben gekregen.

En dat ritme komt er zo langzamerhand. We redden ons wel. We bedenken maar dat er heel veel mensen zijn die diabetes hebben en ook kinderen opvoeden. Zoals Jan altijd zegt: als zij het kunnen, kunnen wij het ook. Het is pittig soms, maar vorige week zagen we Arons eerste lachje en het cliché bleek waar: het is het allemaal waard.