Column Nora – Wachtkamercrisis

Iedereen moet wel eens wachten in de wachtkamer. Ondanks dat de zorgverleners er alles aan doen om iedereen zo snel en efficiënt mogelijk te helpen, heeft elke patiënt van tandarts tot diabetesverpleegkundige heel wat minuten in de wachtkamer gezeten. Soms een beetje gespannen omdat je niet zeker of je in de goede wachtkamer zit, of omdat het de eerste keer is dat je je diabetesverpleegkundige/arts gaat ontmoeten of omdat je simpelweg weet dat je suikers een ramp zijn.

Ik durf zelf ook zelden ontspannen een tijdschriftje te lezen. Dit heeft verschillende redenen. Ten eerste: je moet op zoek naar het sociaal geaccepteerde artikel dat bij je leeftijd past dat je rustig kunt lezen, maar ook omdat je constant alert moet zijn, want wordt jouw naam geroepen, dan moet jij in de startblokken staan om in één keer soepel: het tijdschrift terug te leggen, je jas en tas in een beweging te pakken en zonder iemand aan te stoten naar de arts lopen om een hand te geven. Dit is al zo vaak niet soepel bij mij gegaan, dat ik het tijdschrift lezen meestal uitsluit. Want wanneer je weer het tijdschrift van de tafel laat vallen, je tas vergeet of achter iemands benen blijft haken, sta je niet alleen voor schut maar krijg je ook boze blikken van de desbetreffende artsen en de rest van de wachtenden die nu 10 seconden meer moeten wachten door jouw gestruikel. Daarom ga ik nu vaak maar gewoon eventjes denken in de wachtkamer met mijn jas en tas in mijn handen, zodat ik als ik geroepen word in een keer kan opstaan en kan meegaan met de arts.

Zo is de wachtkamerstoel ook een soort biechtstoel geworden waar ik mijn (diabetes)leven overdenk. Je bedenkt waarop de arts/diabetesverpleegkundige eventueel allemaal kritiek kan leveren. Hoe langer je moet wachten, hoe langer het lijstje wordt. Des te langer worden ook mijn voornemens om suikerpuntjes te verbeteren. Ik ga de volgende keer echt een dagboekje bijhouden om samen te bekijken, ik ga echt vaker mijn naaldjes vervangen, ik moet die koolhydraten veel nauwkeuriger tellen, natuurlijk moet ik ook die controle prik voor mijn hypo’s doen …

Maar na het gesprek waarin je concrete goede tips hebt gekregen en je HbA1c nog wel meevalt loop je opgelucht de wachtkamer uit. De wachtkamercrisis van net is al lang verleden tijd. Dat komt over drie maanden wel weer!

Zoete Smak,

Nora