Column Anne – Bloed op het examenpapier
Bloed knoeien. Dat is natuurlijk niet mijn favoriete bezigheid, al helemaal niet op mijn eindexamen. Ondanks alle moeite kon ik er niet onderuit komen: met slagen als doel nummer één en hypo’s voorkomen als doel nummer twee, heb ik gedurende de examens heel wat geprikt. Als ik dan haastig wilde doorwerken, zat er wel eens een verdwaalde bloedvlek op mijn blaadje, want mijn vingers bloeden vaak zo lekker lang door. Doe ik zo ontzettend m’n best om netjes te schrijven en dan komen de bloedvlekken weer alles verpesten. Examens maken met diabetes … het valt niet mee!
Bloedvlekken daargelaten, heeft diabetes natuurlijk hoe dan ook invloed op examens. Prikken onder examens kost tijd en energie en zorgt ervoor dat je even uit je examen-flow bent (hoewel je het ook als een kleine pauze kunt zien!). Waar anderen bij een rommelende maag gewoon vlug een boterhammetje in hun mond proppen, moet ik eerst de spuiten tevoorschijn toveren en denken. Veel denken. Heel irritant.
Een moment heb ik overwogen om eenmalig een Libre aan te schaffen gedurende de examens: meten kost dan nauwelijks tijd, ik heb dan minder zorgen – hypo’s zien aankomen en kunnen voorkomen geeft véél rust – en de bloedvlekken zouden verleden tijd zijn. Uiteindelijk heb ik het niet gedaan. Het is me te duur en mijn bloedsuikers werken toch wel enigszins mee, althans dat hoopte ik.
Uiteraard zaten er tóch enkele hypo’s tussen. Hoe kan het ook anders? Met ruim 24 uur aan examens (!!!) is de kans nogal groot dat er een hypo tussen zit. Natuurlijk doe ik alles om hypo’s te voorkomen, maar te hoog zitten is ook geen pretje: naar de wc gaan tijdens examens vind ik ver-schrik-ke-lijk (opstaan, mensen storen, geluid maken, alleen al het opsteken van je vinger … bleh), dus probeerde ik maar bloedsuikers rond de 6 mmol/l te handhaven.
Dat is voor het grootste gedeelte gelukt, met 2 uitzonderingen: Nederlands, waar ik het examen uitliep met een niet-gevoelde hypo en drama-scenario Latijn, waar ik zó wazig in m’n hoofd werd dat het me niet eens meer lukte om een woord op te zoeken in het woordenboek, omdat ik het alfabet was vergeten; laat staan dat ik teksten van mijn grote vriend Livius kon vertalen. Gevolg: tijd vloog voorbij, niks lukte en ik liep tranen met tuiten huilend de examenzaal uit. Dankjewel diabetes. Dankjewel.
Nu is het wachten tot de uitslag op 14 juni. Wachten en hopen dat ik slaag, dat ik volgend schooljaar mag verhuizen naar het mooie Maastricht en hopen dat ik daar mag beginnen aan de studie gezondheidswetenschappen. Tot die tijd vier ik vakantie en hoop ik stilletjes dat ik niet nóg meer examenpapieren hoef te bevuilen met bloedvlekken.
UPDATE 14-06-2017: ANNE IS GESLAAGD!!!!
ééndiabetes 