Column Maureen – Maureen en de vergeten meter

Ik zal mij allereerst even voorstellen. Mijn naam is Maureen, 32 zomers jong, samenwonend met man en zoon van bijna 6. Ik werk al zo’n tien jaar in een beauty & lifestyle-winkel, een hele diverse baan waarbij geen dag hetzelfde is. Zo ook die ene dag: mijn ochtend begon met een bloedsuiker van 18. Ik vond het al vreemd dat ik zo ontzettend moe en brak wakker werd. Ken je dat? Zo’n onverklaarbare bloedsuiker. Naar bed gaan met een waarde  van 8 en wakker worden met een enorme hyper. Mijn dag begon dus al goed: infuusset veranderen en maar wat meer bolussen tijdens het ontbijt.

Ik stap in de auto en rij zo’n 25 kilometer richting mijn werk. Aldaar aangekomen kom ik erachter dat ik mijn bloedsuikermeter ben vergeten. Natuurlijk ga ik niet terug naar huis, zo eigenwijs als ik ben denk ik dat ik de dag wel goed doorkom. Ik merk dat mijn humeur niet al te best is, maar gelukkig weet ik dat naar mijn collega’s goed te verbloemen. Veel water drinken is het motto van vandaag. En ik bedenk me dat ik thuis direct mijn bloedsuiker ga meten.

Rond lunchtijd voel ik honger in mijn buik. Honger betekent voor mij of een aankomende hypo, of ik heb echt honger. Zodra ik ook zwarte vlekken voor mijn ogen krijg, merk ik dat ik echt iets moet gaan eten en dat het toch een hypo is. Maar ja, meten kan ik niet, dus alles moet op gevoel. Ik ben maar gelijk gaan lunchen en even rustig bijkomen van mijn hypo. Gelukkig heb ik hele lieve werkgevers, die mij alle tijd geven als ik even niet lekker ben. Na een half uurtje voel ik me weer wat beter. Ik probeer mezelf deze dag maar door te slepen.

Rond de na middag komt er een bekende klant binnen, ik schat haar een jaar of 75. Een lieve mevrouw waar ik regelmatig even een praatje mee maak. Ze vertelt me dat haar huisarts pas ontdekt heeft dat ze ‘suiker’ heeft. Ik vertel haar dat ik ook al zo’n 23 jaar ook diabetes heb, maar dan type 1. Dat ik insulineafhankelijk ben en een prachtige roze pomp bij me draag die me 24/7 insuline geeft. De lieve mevrouw kijkt me ernstig aan en zegt, ‘Meid, jij hebt een hele erge vorm van suikerziekte, dat ze jou nog geen been hebben afgezet na al die jaren?!’

Mijn humeur verandert in een hele dikke smile. Ik probeer mijn lach in te houden. Bij deze mensen kan ik deze onwetendheid accepteren. Ik vertel de mevrouw met een dikke knipoog dat ik op dit moment op mijn houten been sta. Nee, zonder dollen zeg ik: ‘Gelukkig kunnen we er grapjes over maken,’ maar ik zeg, je hebt het of je hebt het niet. Een beetje diabetes bestaat niet, je kunt ook niet een beetje zwanger zijn toch?

Na werktijd stap ik weer in mijn auto richting huis. Onderweg denk ik aan wat we gaan eten vanavond, pasta of aardappels of gewoon iets makkelijks… Ik stap de auto uit en bedenk me ineens dat ik eerst mijn bloedsuiker moet gaan meten. 5,6 mmol/L.  Ik ben blij dat deze dag goed is verlopen. Dit zal mij niet nog eens overkomen. Maar geef toe, neem jij je bloedsuikermeter altijd overal mee naartoe?