Column Romy – Een ander perspectief
Toen ik een tijdje geleden een 10-minuten gesprek had met een moeder, hadden we het over diabetes. Haar man heeft ook diabetes. Nooit geweten, en zij wisten het ook niet van mij. Zoals je je kunt voorstellen duurde het gesprek geen 10 minuten…
Een aantal dagen later kwamen vader en zoon binnen. Onbewust keek ik naar vader, om te zien of ik iets kon ontdekken. Draagt hij een pomp? Heeft hij een sensor? Gek eigenlijk, ik vind het vervelend als mensen naar mijn apparaten staren, maar onbewust kijk ik er zelf ook naar… Ik zag niets.
Een weekje later kwam het jongetje weer binnen, maar nu met moeder. Hij had een rond stickertje op zijn arm en liep er vol trots mee de groep op. Ik liep op hem af en zei “Wat heb jij een mooie sticker op je arm!” “Papa ook prikje” zei hij. Ik keek moeder vragend aan en ze vertelde: “Zijn vader draagt sinds kort een sensor. Papa heeft een mooie ronde sticker op zijn arm en dat vindt hij zo interessant, dat hij dit ook wilde. Nu kan ik hem natuurlijk geen sensor op doen, dus zijn we samen naar de winkel gegaan en hebben we mooie ronde stickers uitgezocht.” Wauw, geweldig hoe kinderen denken, alles nog zo nuchter en onbezorgd.
Ik, als volwassene, word onzeker van mijn sensor. Ik ben bang dat mensen er iets van vinden, en probeer hem ergens onder mijn kleding te verstoppen. Dit prachtige mannetje wil ook een sensor, net als zijn vader, zijn grote voorbeeld. Nu komen ze regelmatig samen binnen, beide met hun eigen sticker, beide met een trotse blik. En alle vriendjes van de groep mogen zien wat een mooie “sensor” dit mannetje heeft. Fantastisch toch?
ééndiabetes 