Column Sanne – De diabetesmagneet
In de eerste klas maakte ik voor het eerst kennis met type 1 diabetes. Een klasgenoot hield er tijdens de les biologie namelijk een spreekbeurt over, zodat zijn nieuwe klas begreep waarom hij een insulinepomp had. Alhoewel ik het ongetwijfeld heel interessant vond, had ik niet echt goed opgelet: ik heb daarna lange tijd gedacht dat het een aandoening van de schildklier was en bovendien behoorlijk zeldzaam: ik had namelijk nog nooit gehoord dat iemand anders dit ook had.
Echter lijkt het in die 2,5 jaar dat ik nu diabetes heb uitgegroeid tot de meest voorkomende ziekte op deze wereld. Het is letterlijk overal. Toen ik laatst op Utrecht Centraal op iemand moest wachten en besloot de “take one, leave one”-bibliotheek in Hoog Catharijne te verkennen was het eerste boek dat ik uit de kast trok een boek over diabetes. Bij een dagje proefstuderen in de vijfde klas hoorde ik bij de plenaire opening een geluidje dat ik direct herkende als het geluid van een insulinepomp. Toen de eigenaar hiervan vervolgens ook nog in hetzelfde rondleidingengroepje was ingedeeld was het helemaal feest. Met ditzelfde meisje kraak ik inmiddels tijdens college docenten af die incorrecte informatie geven, verpleegkundigen/ internisten in opleiding die tijdens onze stage niet snapte dat we gewoon suiker mogen eten (écht gebeurd! En dan vraagt mijn arts zich nog af waarom ik niet klakkeloos alle adviezen van hem aanneem…) en medestudenten die die vingerprik tijdens een practicum toch wel erg pijnlijk vonden.
En zo kan ik nog wel uren doorgaan. Van mensen die voor me staan in de rij tot die ene mevrouw met de Freestyle Libre die ik altijd tegenkom bij het uitlaten van de hond, of de redactievergadering van Youtech waar iemand van het persbureau óók een pomp bleek te hebben. Zelfs in het buitenland ontkom ik er niet aan. Toen we bij een camping uitcheckten vertelde de eigenaresse dat haar dochter ook diabetes had. De dochter, die een jaar of tien was, werd erbij gehaald om te laten zien dat zij haar sensor ook op haar arm had. Ik heb zelfs een keer “Ik vertrek” 100x terug gespoeld omdat ik meende een insulinepomp op de achtergrond te hebben gespot. Nadat de hele familie erbij was geroepen om te oordelen over of het wel of geen insulinepomp was, kwamen we tot de conclusie dat T1D óók vóórkomt in Spanje.
Wat ik me afvraag is of ik misschien diabetes aantrek. Zijn die diabeteshulpmiddelen misschien magnetisch en zuigt mijn pomp andere pompen naar zich toe? Waren al deze mensen er altijd al of let ik er nu gewoon meer op? Wat het antwoord ook is: het is best fijn om zo nu en dan zonder uitleg te kunnen razen over hypo’s, hypers en aanverwanten. Maakt niet uit of dat in het Nederlands of Frans is. Of tegen een televisiescherm.
ééndiabetes 