Gastcolumn Anja – Diagnose: type 1 diabetes

Hoe simpel ik als middelbare scholier dacht over diabetes bij anderen, hoe hard ik hierop terug heb moeten komen sinds ik het zelf heb… Ik was altijd in de veronderstelling dat het simpelweg een kwestie was van insuline spuiten voor het eten, that’s it. Op zich is dat ook wel zo, zij het niet dat het veel meer inhoudt dan een kleine rekensom.

Toen ik 27 was, was ik in blijde verwachting van mijn oudste dochter. Alles ging voorspoedig, ik had een heerlijke zwangerschap. Aangezien mijn broer sinds zijn puberteit type 1 diabetes heeft, wilde de verloskundige graag een suikertest doen met een bekertje suikerwater in het ziekenhuis. Zonde van m’n tijd vond ik, ik had nergens last van. Op mijn laatste werkdag voor mijn verlof, kreeg ik een telefoontje van mijn verloskundige. Mijn glucosewaarde bleek na twee uur nog op 11 te zitten, hoger dan zou mogen. Ik kreeg de diagnose diabetes gravidarium (zwangerschapsdiabetes). Aangezien ik reeds op 36 weken zwangerschap zat, vonden de artsen het niet nodig mij te leren om insuline te spuiten. Ik moest aan een dieet. Zoals een ‘medezwangere’ met dezelfde diagnose eens zei: “Niet een dieet, maar een die-eet-niet”. Met een verschrikkelijk karig dieet naar mijn zin en 3 kilo gewichtsverlies in twee weken, mocht ik met 38 weken bevallen.

“Ik dronk veel, maar ja, ik heb altijd veel dorst gehad.”

Het hele diabetesverhaal werd uit het oog verloren. Na een week zat ik op mijn ‘pre-zwangerschapsgewicht’ en zakte nog rustig verder. Bij een bezoek aan de huisarts merkte ik mijn snelle gewichtsverlies op. Dit werd weggewuifd: “Ach mevrouw, u bent niet zo mager en zo snel gaat het toch niet?”. Ik ben niet iemand die snel naar de huisarts gaat, waardoor ik rustig verder modderde. Ik was regelmatig moe, maar ja, ik had het druk. Ik dronk veel, maar ja, ik heb altijd veel dorst gehad. Ik werd rustig aan dunner en dunner. Anderhalf jaar na de geboorte van mijn dochter wisselde ik van werklocatie, waardoor ik op de fiets naar het werk kon gaan. Ik at me een ongeluk, kon in de middag staand slapen en viel een kilo per (fiets)dag af.

Ik had mijn vermoedens, dus nam contact met de huisarts op. Hij zou een lab-briefje regelen. Toevallig bleek er bij de apotheek een speciale diabetes-week te zijn waardoor je gratis je glucose kon laten meten. Deze bleek op 26 te zitten. De huisarts wilde geen spoed-actie ondernemen, een dag later mocht ik nuchter bloed af laten nemen bij het ziekenhuis. De nuchtere waarde bleek achteraf 18, de huisarts belde echter maar niet terug, dit zou hij nog voor 5 uur doen. Hij bleek niet meer bereikbaar. Via de huisartsenpost ben ik naar de eerste hulp doorverwezen en werd ik het weekend opgenomen in het ziekenhuis. Ik kreeg de diagnose type 2, want ik was te oud voor type 1. Met pillen zou ik het moeten redden. In het ziekenhuis kreeg ik naast een infuus extra insuline toegediend, de pillen werkten niet snel genoeg.

Thuis voelde ik me beroerd. Ik wist nu weer hoe het was om je goed te voelen. Bij de huisarts werd een nuchtere waarde gemeten, deze bleek netjes (na weinig avondeten en sporten), dus de pillen werkten prima volgens hem. Gezien mijn zwangerschapswens werd ik doorverwezen naar het ziekenhuis om insuline op te starten. Na een bloedonderzoek bleek ik antistoffen te hebben en werd uiteindelijk type 1 diabetes vastgesteld.

Nu, na drie jaar, snap ik eindelijk waarom mijn broer zo heftig reageerde op mijn eerste ziekenhuisopname en zo blij was dat ik aan de pillen mocht… Elke dag blijft een uitdaging. Ik heb het “voordeel” dat ik goed kan voelen of ik hoog of laag zit en of ik aan het zakken of stijgen ben. Op de lange termijn is dit prettig, omdat ik hierdoor beter de complicaties kan voorkomen. Mijn diabetesverpleegkundige en internist zijn dan ook zeer content.

Op de korte termijn vind ik het erg vervelend. Sterk stijgen/dalen of hoog/laag heeft een behoorlijke impact op mijn stemming waardoor ik me niet altijd even aardig voel. Daarnaast beïnvloedt het aanzienlijk mijn nachtrust, wat meteen weer effect heeft op mijn waardes de volgende dag. Streng op mijn eten letten heeft het beste effect. Ik heb periodes dat ik ‘Paleo’ eet. Dit heeft een fantastisch effect op mijn humeur, nachtrust, waardes en algehele fysieke gesteldheid. Het kost alleen enorm veel tijd waardoor ik er niet altijd zin in heb. Misschien is vandaag weer een mooie dag om hier weer mee te beginnen!

Over de schrijfster:
Anja (33) heeft een fijn gezin bestaande uit een lieve man en twee prachtige dochters en is werkzaam als kinder- en jeugdpsycholoog. Daarnaast is ze dagelijks bezig om alle rekensommen met betrekking tot koolhydraten, insuline en fysieke inspanningen te berekenen. Anja heeft sinds haar 29e type 1 diabetes, heeft een pomp en gebruikt de Freestyle Libre.