Gastcolumn Nancy – Diagnose: type 1 diabetes

Juni 2012, ik was net 18 geworden en in de bloei van mijn leven. Geen kermis of feestje werd overgeslagen. Na een druk schooljaar was ik wat vermoeid. In het verleden heb ik wel eens bloedarmoede gehad, en dus heb ik voor de zekerheid even bloed laten prikken bij de huisarts. Ik werd dezelfde dag nog gebeld en moest morgen nog eens bloedprikken. Zo gezegd zo gedaan: op vrijdagochtend werd ik weer gebeld: of ik met spoed naar de praktijk kon komen. Daar werd mij verteld dat ze vermoedden dat ik diabetes zou hebben. Ik studeerde voor verpleegkundige en ik wist dus wel een beetje wat diabetes inhield.

Twee dagen later zou ik met vriendinnen op feestvakantie naar Bulgarije gaan. De huisarts zei mij dat hij het geen goed plan vond als ik zou gaan. Ik had hier het hele jaar naar uitgekeken dus niemand kon mij tegenhouden. Ik mocht gaan maar ik moest beloven dat ik bij veel dorst en plassen meteen naar een ziekenhuis moest gaan. Ik hoor mijzelf nog tegen mijn vriendinnen zeggen: ”Die man overdrijft maar wat, ik heb niet eens de symptomen van diabetes.”

“Ik kon niet meer elk weekend naar een feestje en dit werd door mensen niet altijd begrepen.”

Bij terugkomst kreeg ik toch echt het bericht dat mijn leven op zijn kop zette: ik had type 1 diabetes. Het ging allemaal in een stroomversnelling en het besef was er in het begin niet helemaal. Dit kwam pas bijna een jaar later. Ik kon niet meer elk weekend naar een feestje en dit werd door mensen niet altijd begrepen. Het is zo frustrerend als 18-jarige dat je lichaam niet doet wat jij wilt. Ik wilde dit niet: ik had niet gekozen voor een leven met diabetes en dus was ik niet therapietrouw.

Dit heeft mij in de zomer van 2013 bijna het leven gekost. Ik werd opgenomen met een flinke keto-acidose. Pas toen ik van de arts hoorde dat mijn pH waarde dusdanig laag was dat ik het met 0,1 lager waarschijnlijk niet gehaald had, stortte ik in. Nu pas besefte ik hoe gevaarlijk het is als je niet therapietrouw bent. Hoe had ik dit kunnen doen? Wat bezielde mij?

Het lijkt wel alsof ik het daarna in één klap geaccepteerd heb. Ik wist inmiddels wat de gevolgen zouden zijn. Nu hoort diabetes bij mij, ook al zitten er soms rotdagen tussen. Nu, na vijf jaar, ups en downs, een insulinepomp, een continu glucosemeter en goede begeleiding vanuit het ziekenhuis ben ik bijna goed ingesteld. Dankzij mijn lieve vriend, mijn familie en vrienden kom ik er wel. Mijn levensmotto: ”verander wat je niet accepteren kan, maar accepteer wat je niet veranderen kan en als het leven je laat struikelen, maak er dan gewoon een salto van!”

Over de schrijfster:

Nancy is 23 jaar oud en werkt als verpleegkundige in de thuiszorg. In september 2017 gaat ze beginnen met een vervolgopleiding tot diabetesverpleegkundige. Ze is een echt gezelligheidsdier en gaat er graat op uit met haar vriend, vrienden en familie. Nancy heeft sinds haar achttiende type 1 diabetes en gebruikt een Accu-Chek insulinepomp en een Dexcom sensor.