Diabetesvakantie -Column Sanne

Ken je ze? Van die weken waarin het net lijkt of je bètacellen plotseling tot leven zijn gewekt?

Alsof je lichaam de afgelopen jaren een (behoorlijk vervelend) geintje met je heeft uitgehaald door deze insulineproducerende pareltjes (als ze het doen tenminste) in een complot te betrekken om je doorzettingsvermogen en veerkracht te testen, maar nu heeft besloten dat het genoeg is geweest? Zo’n week had ik laatst. Diabetes was eventjes op vakantie gegaan.

Voor zo’n vijf dagen op rij werd ik wakker met een waarde tussen de 5,5 en 7 mmol/liter, wat best bijzonder is gezien ik om één of andere reden het afgelopen jaar zelden wakker werd onder de 8,5 mmol/liter. Maar hier bleef het niet bij. Bijna elke meting liet een mooie waarde zien. Van die waardes waarvan je een foto zou kunnen maken die bloedglucosemeterfabrikanten op hun verpakkingen en in reclames kunnen gebruiken. Alhoewel ik me regelmatig persoonlijk aangevallen voel door die onrealistische 5,8 mmol/liter die mij vanaf een gebruiksaanwijzing tussen mijn diabetesspullen aanstaart, heb ik er toch een aantal genomen. Mooie herinneringen moet je immers vastleggen voor de toekomst.

De hele week liep soepel. Ik meette mijn bloedglucosewaardes, boluste braaf  voor de koolhydraten die ik at (oké, sóms was er sprake van nattevingerwerk. Heeeeeeel soms! ) en afgezien van deze handelingen was alles als vanouds. Hypers en hypo’s leken begrippen uit een ver verleden. Ik stond bíjna op het punt heel hard te roepen dat ik genezen was, maar ergens knaagde toch dat gevoel dat dit niet lang zou duren en ik op een dag weer zou gaan schommelen.

Die dag kwam op dag zes. Of eigenlijk de nacht tussen dag vijf en zes, want diabetes heeft het niet zo op kantooruren. Die avond ging ik slapen met een bloedglucose van 10 mmol/liter. Enkele uren later werd ik wakker, volledig gedesorienteerd en met het gevoel dat ik vijf ritjes in een achtbaan had gemaakt na het eten van net iets teveel snoep. Twee flesjes water en een tocht naar de keuken om een teiltje te pakken later werd de diabetescortex in mijn hersenen eindelijk geactiveerd, meette ik mijn bloedglucose, welke – hoe kan het ook anders- schrikbarend hoog was. Insuline leek niet meer opgenomen te worden, dus ik had nachtdienst. De dag erna heb ik mij ziek moeten melden, want Diabetes had me nogal gemist gedurende zijn vakantie en wilde de verloren tijd graag inhalen.

Ik hoop dat je een leuke vakantie hebt gehad Diabetes. Mijne was in ieder geval geweldig! Volgende week weer?