Diagnose: type 1 diabetes – Gastcolumn Céline

21 januari 2011. De dag dat er bij mij diabetes type 1 werd vastgesteld.

Het begon ermee dat ik graag wilde afvallen. In het begin ging dit redelijk goed. Na verloop van tijd merkte ik dat het afvallen veel sneller ging, hoewel ik dezelfde hoeveelheid at en net zoveel bewoog. Op school dronk ik 4 halve liter flessen met water. Het vele urineren bleef daarbij niet uit. Na verloop van tijd werd ik steeds vermoeider.

Op een zaterdagavond gaf mijn lichaam het bijna op en ik moest braken door de uitdrogingsverschijnselen. Mijn moeder heeft uiteindelijk besloten om met mij naar de huisartsenpost te gaan. Daar wilden ze mij niet verder helpen: het was weekend en ik zou daarna maar weer terug moeten komen. Mijn moeder heeft doorgezet door te vermelden dat de situatie zo niet verder kon en uiteindelijk zijn er toch een dokter en verpleegkundige bijgekomen. Er werd een infuus aangelegd en bloed afgenomen. De bloedglucosewaarde was 28. De dokter vertelde mij dat ik type 1 diabetes heb.

Op dat moment wist ik nog niet zo heel goed wat de ziekte inhield. Wat ik me wel besefte was dat ik er nooit meer vanaf zou komen. Een week heb ik op de medium care van de kinderafdeling gelegen. Mijn lichaam was op en ik had de rust en de hulp van de verpleegkundigen hard nodig. In die week is me de ziekte uitgelegd. Daarna werden mij de handelingen uitgelegd die ik plotseling iedere dag moest gaan uitvoeren. Na een week in het  ziekenhuis mocht ik weer naar huis.

“Door deze ziekte ben ik gaan beseffen dat alles niet zo vanzelfsprekend is als het lijkt.”

Dat moment van thuis komen was heel apart. Het gevoel hebben dat je eerst gezond was en nu je leven verder moet gaan met deze ziekte heeft veel met mij gedaan. Door deze ziekte ben ik gaan beseffen dat alles niet zo vanzelfsprekend is als het lijkt.

Toen ik diabetes kreeg, was ik 14 jaar. In de jaren die daarop volgden, heeft de ziekte mij volwassener gemaakt. Je hebt een verantwoordelijkheid te dragen voor je eigen handelen en eigen lichaam. Daarbij kun je niet spontaan weggaan voordat je alle spullen bij je hebt, of eens een keer uitgaan zonder dat je daarbij op je diabetes hoeft te letten of oplet dat je bij alcoholconsumptie je hypo nog voelt en regelmatig je bloedsuikerwaarde prikt. Ook met sporten is dit het geval. Gedurende je leven vinden er continu veranderingen plaats afhankelijk van de situatie, je eigen lichaam en hoe je jezelf voelt. Dit is ook nog eens van invloed op je waardes. Het is de kunst om dit iedere keer weer aan te passen, ook al is dit niet altijd even gemakkelijk.

Type 1 diabetes is bij veel mensen onbekend. Dat maakt ook dat je je soms onbegrepen voelt. Daarentegen heeft de ziekte mij ook iets positiefs gebracht. In het ziekenhuis heb ik veel steun gehad aan de verpleegkundigen die mij hielpen en met me praatten. Graag wil ik in verdere toekomst ook van waarde zijn voor anderen, vandaar dat ik in september aan mijn derde leerjaar van de verpleegkunde opleiding ga beginnen.

Verder is het (denk ik niet alleen voor mij),  belangrijk om vooral te genieten van het leven en je zo min mogelijk te laten weerhouden van doelen of belevenissen in het leven. We hebben allemaal onze slechte en mooie momenten. Die mooie momenten zijn de beste om te onthouden!

Wil jij ook je diagnose verhaal met ééndiabetes delen? Stuur dan jouw verhaal naar anne@eendiabetes .nl en dan kijken we samen of het geschikt is voor publicatie op onze website.