De sensor: wat ze er niet bij vertellen

Sinds ik een sensor gebruik, is mijn HbA1c nog nooit zo goed geweest. Hij was nooit super slecht, hing altijd een beetje tussen de 7 en 7,5% (52 en 58 mmol/mol, maar ik ben nog van de oude stempel), zo net een voldoende.

Een beetje een zesjes-cultuur met het motto: ik leef mijn leven mét type 1 diabetes. En dat vond ik oké. Nu ik ruim 1,5 jaar een sensor gebruik zit ik nu ver onder de 7% en was mijn laatste waarde zelfs 6,1% (43 mmol/mol)! Voor de onwetenden: zesjes-cultuur in HbA1c-land is juist heel goed. En dat zonder dingen te moeten laten. Wow!

Wat ze er echter niet bij vertellen als je voor het eerst begint met een sensor, is dat je in het begin enorm moet wennen aan het feit dat je 24/7 inzicht hebt in je waardes. Ik moest in ieder geval erg wennen. Het geeft enorm veel informatie, maar ik vond het in het begin nogal overweldigend. Spastisch keek ik elke keer op mijn receiver of scanner (ik heb zowel de Dexcom als de Freestyle Libre gebruikt) en werd helemaal zenuwachtig van de alarmen, pijltjes omhoog en de “bergjes” op mijn scherm.

Bergjes-angst zorgde er ook voor dat ik bij enigszins hoge waardes of steile pijlen omhoog agressief ging bijbolussen, om vervolgens een uur later weer naar beneden te kelderen met mijn waardes. Het gaf stress. Het is toch anders om je bloedsuikerwaarde een paar uur op 13 mmol/L te zien hangen, terwijl je bij prikken alleen dat ene moment hebt. Weten dat je piekt na het eten is één, maar het zo visueel hebben in de vorm van de Mont Blanc op je scherm, dat was even een omschakeling. Ik dacht namelijk dat ik het best goed deed, maar mijn sensor gaf me toch een ander beeld. En dat beeld maakte me ineens onzeker en gefrustreerd.

“Ik kan accepteren dat streven naar 100% binnen de lijntjes een onmogelijke opgave is”

Het is natuurlijk allemaal goed gekomen. Ik heb geleerd dat die pijlen niet voor niks TRENDpijlen heten. Ze hebben geen voorspellende gaven, iets waar ik me nogal wel eens op verkeek. Ik heb meer geduld, kijk minder spastisch op mijn schermpje en kan accepteren dat streven naar 100% binnen de lijntjes (time in range) een onmogelijke opgave is. Er moet ruimte zijn voor hoge en lage waardes, want anders moet ik mijn motto veranderen in: ‘ik leef voor mijn type 1 diabetes’. En dat past absoluut niet bij me.

Wel ben ik de informatie die de sensor mij geeft gaan gebruiken. Om maaltijd-pieken te voorkomen ben ik gaan kijken naar het effect van koolhydraatarm eten en van ruimer (10-15 minuten) voor het eten te bolussen. Ik kan nu goed zien wat het effect is van bewegen en stress op mijn waardes en ik kan mijn instellingen makkelijker aanpassen. Ik kan sneller ingrijpen als ik zie dat ik aan het stijgen ben of aan het dalen, maar dat doe ik nu wel op een relaxte en verantwoorde manier, zoals ik eigenlijk altijd al deed. En ook geef ik mijzelf soms een sensor-vrije-week. Even niet. Want met een HbA1c van 6,1% moet ook dat kunnen.