Suikershoppen – Column Nora

Eens in de zoveel tijd is het zover dat ik eindelijk wat geld op mijn rekening heb en het weer tijd is om die overvolle klerenkast toch nog eens aan te vullen.

Vol goede moed ga ik dan op pad om gewoon een simpele broek en nog een leuk bloesje te halen, en misschien dan ook nog ergens een afgeprijsd zwart jurkje. 

Ene winkel in, andere winkel, uiteindelijk een paskamer in met zo’n niet sluitend gordijn. En dan vervolgens met een verhit hoofd eruit, maar niet met een geslaagd kledingstuk. Na heel wat winkels word ik steeds meer geïrriteerd: ik wil geen strikje op mijn blouse, ik hoef geen kant op mijn broek, ik wil geen bloemetjes op mijn stoere spijkerjack, geen frutsels op mijn trui en al helemaal geen inspirerende teksten op mijn T-shirts. Het aantal stukken wat ik nog wil passen is ondertussen gedaald naar min twintig. Sommige leuke winkels sla ik gewoon over omdat ik er geen vertrouwen meer in heb. Het liefst wil ik ook ergens even gaan zitten. Maar ik mag pas pauze houden van mijzelf als ik tenminste IETS heb gekocht.

Ergens in een verdwaalde winkel kom ik een afgeprijsde joggingsbroek tegen, dit zit ideaal! Wat een comfortabele wereld zal het toch zijn wanneer je in je sportkleding en chillkleding alles kon doen. Terwijl ik ondertussen aan het doorfantaseren ben hoe een hoogleraar eruit zal zien als hij hoorcollege geeft in sportkleding, reken ik de joggingbroek af bij de kassa.

Opgelucht dat ik toch iets heb gekocht, strand ik op een terrasje. Even een prik voor het kopje thee en dan blijkt dus dat ik een dikke vette hypo heb. Dat verklaart de frustratie tegenover de hele modewereld. Na het eerste kopje honing met thee besluit ik maar snel naar huis te gaan. Ga ik lekker chillen op de bank met mijn nieuwe after-hypo-chill-broek. En de volgende keer stop ik de pomp, voor de ideale shop!

Zoete smak,

Nora