Diagnose: type 1 diabetes – Gastcolumn Sanne

Ik was 16 jaar oud en in augustus begonnen met een opleiding om verpleegkundige te worden. De lange dagen school en het reizen vielen niet mee als beginnend student. 

 

De eerste maanden gingen voorbij, totdat ik in de eerste week van oktober 2014 ineens erg vermoeid was, veel dronk en mijn aandacht nergens meer bij kon houden. Opvallend was dat ik tijdens het sporten op woensdag ineens dubbel zoveel dronk als dat ik normaal deed tijdens een training. Donderdag tijdens de lunchpauze was ik wat aan het googelen over het vele drinken en wat de oorzaak hiervan kon zijn. Na wat onderzoek kwam ik uit bij de ziekte diabetes, die voor mij nog vrij onbekend was omdat ik hier nog geen les over had gehad.

Donderdag verstreek en op het einde van de dag had ik wel 3 liter gedronken. Iets wat ik normaal niet deed. Ik ging vroeg naar bed en op vrijdag, toen ik weer op school was, zocht ik nogmaals op wat het vele drinken kon beteken. Veel symptomen die ik vond kwamen overeen met de symptomen die ik had:

• extreem veel drinken en vaak plassen
• erg moe zijn
• wazig zien

Omdat ik het niet vertrouwde ben ik naar een praktijkleraar gegaan met de vraag of zij mijn bloedsuiker wilde meten. Dit kon ze niet doen, omdat de bloedglucosemeters niet geijkt zijn. Dat wil zeggen dat ze wel een waarde geven maar dat deze waarde niet betrouwbaar is. Op het eind van de dag had ik al zo’n 5 liter gedronken. Bijna het dubbele van wat ik donderdag had gedronken. Ik wist dat er iets niet klopte maar ondernam geen actie.

“Het apparaat gaf HI aan. Hè verdorie … het bloedglucoseapparaat deed het dus niet, want niemand van ons wist wat het betekende.”

Rond 22:00 uur ben ik gaan slapen omdat ik vroeg op moest staan om naar mijn bijbaan te gaan, maar door de nacht heen was ik wel 10 keer opgestaan om te gaan plassen en om nog meer te drinken. Toen de wekker om 7:00 uur ging en ik om 08:30 uur op het werk verscheen nam mijn dorst alleen maar toe. Nog geen 2 uur waren verstreken en ik had al 2 liter gedronken. De rest van de dag was zwaar. Ik kon mij nergens op concentreren en was continu erg duizelig.

Toen ik om 16:00 uur uitgewerkt was kwam mijn vader me halen en zijn we naar een kennis gereden die een bloedglucosemeter had geërfd. Na wat bloed op de strip te hebben gedaan gaf het apparaat ‘HI’ aan. Hé verdorie … het bloedglucoseapparaat deed het dus niet, want niemand van ons wist wat het betekende.

Mijn moeder, die zelf jaren in de zorg heeft gewerkt vertrouwde het niet en heeft toen de huisartsenpost gebeld. Om 19:30 kon ik terecht. De rit naar de huisartsenpost was zwaar. Ik viel bijna in slaap en mijn dorst nam met de minuut toe. Eenmaal bij de huisartsenpost werd ik apart genomen en werd er wederom de bloedglucose geprikt. De uitslag was 31 mmol/L.

Ikzelf wist niet wat het betekende maar toen mijn moeder emotioneel werd wist ik dat het niet goed was. Na kort overleg mocht ik naar huis om wat spullen te halen waarna ik werd opgenomen in het ziekenhuis. Op zaterdag 4 oktober 2014 werd bij mij de diagnose Diabetes Mellitus Type 1 gesteld. Een auto-immuunziekte die zich bij kinderen manifesteert en die ziekte, die blijf je je hele leven houden.

Vanaf de dag van diagnose tot het ontslag kwamen er ontzettend veel hulpverleners naar me toe, in deze week kreeg ik veel informatie want na het ontslag moest ik zelf koolhydraten gaan tellen en kunnen spuiten. Hier zag ik ontzettend tegen op omdat mijn angst voor naalden groot was. Gelukkig had ik een ontzettend leuke en behulpzame diëtiste, arts en diabetesverpleegkundigen die mij vooral in het begin veel hielpen.

Inmiddels ben ik al ruim 3 jaar diabeet en gebruik ik sinds vorig jaar de insulinepomp ‘Omnipod’. Deze bevalt mij erg goed. Mijn bloedglucose is goed onder controle en afgezien van een ketoacidose in het begin van het jaar heb ik nog geen andere tegenslagen gehad die te maken hebben met diabetes.

Omdat ik pas op 16-jarige leeftijd diabetes heb gekregen weet ik ook hoe het leven zonder diabetes eruit ziet. Ik krijg daarom ook vaak vragen hoe ik mijn leven met diabetes regel en hoe dit er dan uit ziet. Ondanks dat ik ongeveer 8 keer per dag mijn bloedglucose meet en zo’n 6 á 8 keer per dag bolus, is mijn sociale leven er niet op achteruit gegaan. Ik ga naar festivals en ga op stap. Mijn vrienden en vriendinnen weten goed hoe zij mij moeten helpen als ik last heb van een hypo/hyper en ook mijn familie helpt mij goed met mijn diabetes. En werken? Dat gaat ook prima, inmiddels ben ik bijna afgestudeerd verpleegkundige.