Doet het pijn? – Column Nora

Mensen reageren bijna altijd wanneer ze erachter komen dat je diabetes hebt. Soms uit medeleven, soms uit nieuwsgierigheid.

Het verschilt per persoon en per situatie. Vaak willen ze hun ‘kennis’ laten doorschemeren, een akelige ervaring delen, mededelen dat ze ook wel een persoon kennen met diabetes of een poging doen om het verschil tussen type 1 en 2 uit te leggen. En op zijn tijd krijg je een betoog hoe dapper je wel niet moet zijn om elke keer zo’n naald in jezelf te steken. Want doet dat dan geen pijn?

Maar laatst had ik iemand die de vraag anders stelde: ”Doet diabetes pijn?” Het is een interessante vraag. Op het moment zelf, dat je diabetes ontstaat wanneer je immuunsysteem je insulinemakende cellen kapot maakt, doet het geen pijn. Het is niet dat het op dat moment voelt alsof er messen in je alvleesklier worden gestoken. Nee dat is een pijnloos proces waarin je ondertussen nog gewoon je leven leeft en alles vervloekt als je je teen stoot, want wat kan erger zijn dan dat?

“Het was wel een beetje pijnlijk toen ik mijn verloren spuit moest ophalen bij het hoofdkantoor van Arriva”

Pas later komen de suikersymptomen. Doet een droge mond zeer? Doet beven als een rietje zeer? Nee het doet geen pijn, maar dat het vreselijk irritant is staat voorop. Maar met moeite probeer ik te achterhalen wanneer ik echt pijn had van diabetes.

Het was wel een beetje pijnlijk toen ik mijn verloren spuit moest ophalen bij het hoofdkantoor van Arriva. De meneer die mij mijn spuit teruggaf had zelf diabetes en wist heel goed hoe dom het van mij was geweest. En ik heb er best pijnlijk uitgezien toen ik nog spoot en mijn hele benen bedekt waren met blauwe plekken. En het deed ook best pijn toen ik tegen de kast aanliep omdat ik gedesoriënteerd was door mijn hypo. Of die keer dat ik zo hoog zat dat ik een liter water in één teug probeerde te drinken en mij verslikte waardoor het door mijn neus er weer uit kwam. Wat ik ook zeker niet moet vergeten is zo’n pod die je zet en die meteen iets raakt in je lichaam. Dat je hersens het signaal en besef krijgen dat deze het noooooit drie dagen vol gaat houden op deze plek. Dat je het liefst naar de tattooshop wilt om een tattoo te zetten met een rondje: ‘op deze plek gelieve nooit meer een pod plaatsen’. Maar als die pod dan ook weer verdwenen is (en de ontsteking ook) is het lichaam weer pijnvrij.

De balans opgemaakt is voor zo’n grote impact ziekte de pijn heel klein. Of is het omdat we letterlijk en figuurlijk een eeltlaagje hebben gecreëerd waar een klein beetje pijn niet door heen komt? Al met al is dat toch best fijn, het niet veel hebben van pijn denk ik, terwijl ik mijzelf voor de zekerheid prik.

Zoete smak,

Nora