Een reis naar het onbekende – column Amy

Vierenhalve maand naar het buitenland voor mijn studie. Voor mij klinkt dit als een droom die uitkomt. Ik hoefde er dan ook niet lang over na te denken: “Ja, dat wil ik!”

Aan het begin van dit schooljaar heb ik deze keuze gemaakt en nu is het bijna zover: begin februari vertrek ik samen met een klasgenootje naar Zanzibar, Tanzania.

Dit betekent eigenlijk maar één ding: heel veel regelen. De normale dingen als vliegtickets boeken en een verklaring omtrent gedrag en wat extra pasfoto’s regelen, kon ik redelijk snel afvinken. Helaas hield het hier niet op voor mij. Al snel maakte ik een lijstje met alles wat er nog meer moest gebeuren: voldoende insuline en pods regelen, een medische verklaring en een verklaring voor de Freestyle Libre laten tekenen, een voorraad dextro en ander hypovoer inslaan, telefoonnummers van het ziekenhuis en mijn leveranciers opschrijven, een reserve PDM aanvragen en ook reserve voorraad regelen van al het andere, mocht er iets misgaan met mijn reserve PDM of pods.

Toen ik deze lijst zag, dacht ik: waar begin ik aan? Ik vond het vroeger zonder diabetes al eng om op schoolreis te gaan en nu ga ik niet alleen veel langer weg, maar moet ik ook nog van alles regelen en in de gaten houden. Reizen heeft me echter altijd aangesproken. Wanneer ik iets wil, me ervoor inzet en op tijd begin, komt het altijd goed.

Vol goede moed begon ik dan ook met alles regelen en iedereen op de hoogte stellen. Mijn diabetesverpleegkundige was gelukkig net zo enthousiast als ik en heeft geregeld dat ik voor 9 maanden pods, insuline en teststrips in huis h. Toen de vliegtickets geboekt waren, heb ik gelijk een reserve PDM aangevraagd. Nu was het alleen nog een kwestie van alles in mijn handbagage krijgen.

Dit bleek helaas iets moeilijker dan gedacht. Ik ben hier zelfs nog steeds mee bezig. Ondertussen zit mijn handbagagekoffer vol, maar mijn koeltasje met insuline en mijn dagelijkse benodigdheden staan er nog naast. Elke keer als ik mijn koffer opnieuw probeer in te pakken, voelt het of ik bezig ben met een onoplosbare puzzel. Ook van de vliegtuigmaatschappij word ik niet veel wijzer. Nadat ze eindelijk begrepen dat ik extra handbagage nodig heb en geen extra ruimbagage, werd mij verteld dat ik op het vliegveld aan de balie moet vragen of er plaats was voor een extra tas. Daar heb ik dus helemaal niks aan. Het wordt nog spannend, maar het moet goedkomen. Ik heb al mijn medische verklaringen paraat en ze kunnen me niet verbieden om mijn medicatie mee te nemen.

Verder zijn alle belangrijke zaken geregeld en is alles ingepakt. Ik ben klaar voor vertrek! De dagen van in de schoolbanken zitten zijn voorbij. Vanaf nu ga ik me 5 dagen in de week bezighouden met gehandicapte kinderen. Een avontuur met andere activiteiten, ander eten en een ander klimaat, maar een heel leuk en spannend avontuur. Ook daar zullen er problemen ontstaan, maar ik denk maar zo: wanneer ik me er volledig voor inzet, komt alles uiteindelijk goed.