20 jaar diabetes – column Romy

Vandaag is het precies 20 jaar geleden dat ik diabetes kreeg. 20 jaar geleden dat de telefoon ging met het dringende verzoek zo snel mogelijk naar het ziekenhuis te komen.

Ik weet het nog heel goed. Ik was, samen met mijn moeder en zus, bij mijn opa en oma thuis. Mijn huisarts belde dat het foute boel was en ik zo snel mogelijk moest komen. Daar gingen we dan, met gierende banden naar het ziekenhuis, niet wetende dat ik er pas tien dagen later weer uit zou komen.

In het begin was het allemaal erg wennen. Jezelf prikken en injecteren is niet heel fijn. Zeker niet wanneer je dit op school, tussen al je klasgenoten, moet doen. Ik schaamde me behoorlijk en weigerde vaak. Ik moet zeggen dat dit schaamtegevoel na twintig jaar nog steeds niet is verdwenen… en ik nog steeds niet graag openbaar een vingerprik doe. Buiten het spuiten om was het ook behoorlijk wennen om hypo’s en hypers te hebben. Tegenwoordig herken ik ze uit duizenden en kan ik er goed op inspelen.

Nu, twintig jaar later, weet ik precies wat wel en niet goed voor mij is, en wat ik het beste in welke situatie kan doen. Soms blijven bepaalde waardes onverklaarbaar, maar er is dan ook geen gebruiksaanwijzing voor “Romy en haar diabetes”. Elke dag is anders, en vele factoren spelen een rol op de bloedsuikerwaarde. Wanneer ik vandaag precies hetzelfde eet als gisteren, zullen mijn waardes echt niet precies hetzelfde zijn. Misschien ben ik vandaag wel actiever, of heb ik veel meer stress. Deze dingen tellen allemaal mee.

Wat ik het lastigste vind aan het hebben van diabetes is het vaak moe zijn door de schommelende waardes, en de gedachten van andere mensen. Zo kwam ik onlangs op mijn werk en deed mijn collega snel een chocoladeletter achter haar rug, die ze wilde verdelen onder de collega’s. “Dit mag jij natuurlijk niet he, hier zit suiker in”. Ik weet dat het suikerziekte wordt genoemd.. maar het betekent echt niet dat ik GEEN suiker mag en NOOIT eens mag snoepen. Zolang ik insuline toedien mag ik gewoon een stukje van jouw “o zo lekkere” chocoladeletter. Of weet je, doe die hele letter maar gewoon! Ik spuit wel wat meer hoor.

Je zal mij niet vaak horen klagen. Er is namelijk goed te leven met diabetes. Het is een ziekte waar ik de hele dag mee bezig ben en waar ik regelmatig last van heb, maar ik besef me maar al te goed dat er veel ergere dingen op de wereld zijn! Ik kan en mag alles, wat lang niet iedereen kan zeggen. We gaan gewoon voor de volgende twintig – complicatie vrije – jaren en wie weet welke ontwikkelingen er de komende tijd zullen volgen. We leven tenslotte wel in 2018! Nu eerst maar eens 20 kaarsjes uitblazen en genieten van het allergrootste stuk taart ooit!