’’Mevrouw, er zit iets op uw arm!’’ – Suzanne

De Freestyle Libre, wie kent hem niet … Er is een hoop te doen om dit apparaatje de laatste tijd, en terecht. Wanneer wordt dat ding nu eindelijk eens vergoed?!

Ik ben er inmiddels al 1,5 jaar redelijk verslaafd aan en zit gelukkig in de luxe positie dat ik hem zelf kan betalen, maar voor die 120 euro per maand zou ik best een hoop leuke dingen kunnen doen!

De witte plakker op mijn arm heeft al heel wat keren voor hilarische (en minder hilarische) momenten gezorgd. Zo liep ik afgelopen zomer met een T-shirt met korte mouwen in de supermarkt en zei een vrouw tegen me: “Mevrouw, er zit iets op uw arm!”. Ze begon er zelfs aan te trekken, geen grap. “Laat maar zitten, mevrouw, ik trek uw oorbellen toch ook niet uit uw oren?”. Heb ik natuurlijk niet echt gezegd, maar dat dacht ik wel.

Ook leuk: mijn leerlingen die denken dat ik één of andere fancy gadget op mijn arm heb. Ik heb alles al voorbij horen komen: een disc met muziek waar je je oortjes op aan kunt sluiten (via het kleine gaatje in het midden), een activitytracker en zelfs iets waar je persoonsgegevens op staan (een soort SOS plaatje en identiteitsbewijs in één) is wel eens geopperd. Een oudere meneer die naast me zat te wachten bij de apotheek dacht dat ik de allernieuwste wondpleister op mijn arm had. Met een speciaal beschermplaatje om te zorgen dat de wond eronder niet geraakt zou kunnen worden. Best een slim idee eigenlijk …

Toen ik een paar maanden geleden kennis maakte met de nieuwe buurman trok hij meteen zijn shirt omhoog … ook hallo! Maar alleen om te laten zien dat hij ook diabetes heeft en de Freestyle Libre gebruikt. Op zijn buik dus, vond ik een briljant idee, doe ik inmiddels zelf ook. Want ja, kleine meisjes (lees: mijn dochtertje van 1) vinden het hartstikke leuk om aan die sticker op je arm te pulken als ze lekker tegen je aan hangen. En daar is hij toch net iets te kostbaar voor. Bovendien vind ik het ook gewoon niet zo heel mooi staan op je bovenarm, ook al zijn er tegenwoordig prachtige stickers om hem te versieren! Maar op een bruiloft bijvoorbeeld, als je helemaal mooi bent aangekleed, hoeft hij voor mij niet zo nodig zichtbaar te zijn.

Overigens is het me ook al regelmatig overkomen dat de sensor voortijdig losliet, met name tijdens vakanties. Want: warm weer dus veel zweten en zwemmen en niet altijd kleding aan die de sensor kan beschermen. Op een gegeven moment wisten ze bij Abbott zelfs al wie ik was. “Ah, mevrouw Boelens, bent u daar weer?” Maar nooit een onvertogen woord. Altijd netjes te woord gestaan, de oorzaak getracht te achterhalen en keurig een nieuwe opgestuurd gekregen. Het kost wat, maar dan heb je ook wat zullen we maar zeggen.

Soms leidt de sensor (die met name in de zomer nu eenmaal goed zichtbaar is) ook tot mooie gesprekken. Zo raakte ik een keer aan de praat met een jonge vrouw die net als ik diabetes had (zij herkende het bij mij aan de sensor) en die het zo dapper vond dat ik desondanks een zwangerschap aandurfde. Want ja, ook dat was destijds behoorlijk zichtbaar! Ze vertelde me dat ze zelf ook een grote zwangerschapswens had gehad, maar dat ze daar een aantal jaren geleden al afstand van had gedaan, omdat ze het vanwege haar diabetes niet aandurfde. Ik werd er een beetje verdrietig van en realiseerde me weer des te meer hoe bijzonder het eigenlijk was dat dit kleine wonder ons gegund was. Dat de zwangerschap destijds de reden was om over te stappen op de Freestyle Libre, zie ik dan maar als een mooie bijkomstigheid. Nu dat ding nog even in het basispakket zien te krijgen.. Bedankt Zorginstituut, voor het geweldige advies dat u heeft uitgebracht. Maar ik heb er vertrouwen in: Nederland kan echt niet achter blijven bij al die andere landen. Geduld is een schone zaak … (en laat ik daar nou net heel weinig van hebben.)