Als je je zorgen moet maken om jezelf – Column Bea

Graag stel ik de Bea van begin 2017 aan je voor:

Ik ben Bea, ik ben 31 jaar en werk als bestemmingsmanager China bij een online reisorganisatie.

Ik heb ruim 16 jaar diabetes en ben absoluut geen voorbeeld-diabeet. Nooit geweest ook. Ik doe niets volgens het boekje (wat betreft mijn diabetes dan) en heb dit ook vrijwel nooit gedaan. Ik ben liever lui dan moe, heb altijd trek in chips, koekjes en chocola en eet dit regelmatig. Té regelmatig. Ik ben heel bang voor complicaties en heb een vlekje in mijn linkeroog waardoor ik panisch ben om blind te worden. Ik heb een HbA1c van 99 (en dat was nog aan de lage kant), maar wil vooral niet dik worden.

En dan stel ik nu de Bea van begin 2018 aan je voor:

Ik ben Bea, ik ben 32 jaar en werk nog steeds als bestemmingsmanager China bij een online reisorganisatie. Ik heb ruim 17 jaar diabetes en ben bijna een voorbeeld-diabeet. Ik doe niet alles volgens het boekje, maar bewandel de juiste wegen. Ik sport minimaal vier keer in de week en houd de vinger aan de pols wat betreft mijn koolhydraten. Chips, koekjes en chocola? Alleen op vrijdag. Cheatday. Maar wel met mate. Ik ben aan het nadenken over een insulinepomp en het vlekje in mijn linkeroog is geminimaliseerd. Ik heb een HbA1c van 65, leef niet al te veel meer met angst voor complicaties en ben het afgelopen jaar twee kledingmaten geslonken.

Een verschil van dag en nacht, als ik dit zo teruglees en terugdenk aan mijn leven voor die tijd. Hoe is die ommekeer zo gekomen? Een vraag die mij al vaak gesteld is, als mensen mij lange tijd niet gezien hadden en mij in afgeslankte vorm zagen. Uiteraard heb ik daar veel over nagedacht en ik denk dat veel wat toen gebeurd is zo heeft moeten zijn. Alsof alle puzzelstukjes in elkaar vielen. In één week tijd gebeurde er namelijk dit:

1. Ik was bij mijn huisarts en zei dat ik mij zorgen maakte (over iets anders dan mijn diabetes), waarop zijn antwoord was: “Goh, het wordt tijd dat jij je eens zorgen gaat maken.”
2. Ik ging langs bij mijn diabetesverpleegkundige die mij vroeg of er überhaupt nog wel iets was dat zij voor mij kon doen. Ik wist het tenslotte zelf allemaal zo goed.
3. Tijdens datzelfde bezoek aan mijn diabetesverpleegkundige stapte mijn internist onverwacht binnen die iemand ‘op de lijst voor de FreeStyle Libre-test’ wilde laten zetten.
4. Ik sprak een collega die iemand kende die 20 kg was afgevallen mét haar diabetes. Ze was een website gestart.

Het gesprek met mijn huisarts heeft mij van mijn stuk gebracht. Het liet me nadenken. Hoezo moest ik mij zorgen maken? Ik maakte mij toch al genoeg zorgen? Nee. Eigenlijk helemaal niet. Anders zou ik wel beter voor mezelf zorgen. Als ik mij genoeg zorgen maakte, dan was mijn HbA1c wel in orde en had ik geen vlekjes in mijn linkeroog. Ook bij het bezoek aan mijn diabetesverpleegkundige kwam ik niet goed uit de verf. Wist ik het allemaal wel zo goed zelf? Ik kon maar één antwoord geven: Nee.

Nee, ik wist het allemaal niet goed zelf. Ik deed maar wat. Ik wilde niet dik worden, maar wilde ook niet sporten. En ook niet teveel spuiten. Maar wel lekker blijven eten. Dat rijmt niet helemaal. Dat is gewoon totaal niet gezond. Ik breng mezelf onnodig in gevaar. Als ik niet dik wil worden, zal ik moeten sporten. Net als ieder ander mens. Ieder ander mens zónder diabetes. Hmm.

Had die collega het laatst nou niet over iemand die 20 kg was afgevallen ondanks haar diabetes? Ik kan natuurlijk best eens even op haar website kijken. Zo gezegd, zo gedaan. Oh, ze is inmiddels ook coach. Ze helpt met voedingsschema’s en coachingsgesprekken. Maar je moet wel vier à vijf keer in de week sporten. Euhm… oké.

Ondertussen kreeg ik van het ziekenhuis ook toestemming om te starten met een testperiode van de FreeStyle Libre. Ik kreeg de scanner en een sensor cadeau en mocht voor een periode van vier weken dit fantastische apparaat ‘testen’. Al na een week was ik verkocht, alhoewel het bijzonder confronterend was wat er op de scanner te zien was. Het was om te janken en maakte me verdrietig. Ik spoot veel te weinig en zat 80% van de dag te hoog.

Ik kon niet anders dan iedereen gelijk geven. Ik wist het allemaal niet beter. Ik breng mezelf in gevaar. Onnodig en hoe lang al? Héél lang. Ik moet mij inderdaad echt eens zorgen gaan maken. Na twee weken geconfronteerd te worden met mijn te hoge suikers, was het al snel besloten: Ik ga dit varkentje wassen. Ik moet mijzelf een schop onder mijn kont geven. Mijn gezondheid staat op het spel. Ik strikte mijn hardloopschoenen vast en rende mijn eerste rondje en dacht aan waar ik naar toe wilde met mijn gezondheid en mijn leven. De knop was om.

Ik schreef me in bij de coach, ontving al gauw de voedingsschema’s en sportschema’s, en besloot zelf te gaan investeren in de FreeStyle Libre. Binnen drie maanden was mijn HbA1c met 30% gedaald, was ik kilo’s afgevallen, ging ik een stuk positiever en opgewekter door het leven en was er nauwelijks meer sprake van een vlekje in mijn linkeroog.

Bijna een jaar later stel ik mezelf regelmatig de vraag: Waarom heb ik dit niet eerder gedaan? Dat vind ik een lastige vraag om te beantwoorden, maar eigenlijk ook bijzonder nutteloos. Als ik er eerder aan toe was geweest om mijn levensstijl aan te passen, dan had ik dat gedaan. Ik denk dat ik er niet klaar voor was. Ook al kon dat in de toekomst gevolgen hebben voor mijn gezondheid. Hoe erg ik het ook blijf vinden om mij dat te realiseren, wil ik vooral kijken naar nu. Wat er in de toekomst gebeurt, weet ik toch niet.

Wat er nu gebeurt, dát telt. Ik voel mij nu zo goed. Ik zit heerlijk in mijn vel, ik heb een prima balans in voeding en sporten, én mijn suikers gaan top. Verder voel ik vooral rust. RUST. Rust in mijn hoofd en rust in mijn lijf. Ik was constant op de vlucht. Op de vlucht voor mijn diabetes. Het stemmetje dat sinds mijn 16e altijd aanwezig was, maar dat ik altijd wegstopte: “Wat doe je nou! Meet je bloedsuikers. Eet geen chips! Slecht voor je suikers! Denk aan je koolhydraten! Denk aan je suikers, denk aan je lijf.” Dat stemmetje is er niet meer. Althans, het is niet meer 24 uur per dag aanwezig. En dat voelt zó ontzettend goed. Ik kan mij nu focussen op andere, veel leukere, zaken: reizen, mijn vriendinnen en mijn familie…

Ik ben Bea, ik ben 32 jaar en heb mijn diabetes na 17 jaar eindelijk geaccepteerd. Het hoort bij mij, net zoals mijn passie voor reizen, mijn liefde voor lezen, Dibbes (mijn dikke kat) en mijn gigantische kledingkast onlosmakelijk bij mij horen. 

Bea volgde coaching van Fit with Diabetes