Van kinderarts naar internist: de transitiepoli – Column Donja

Als jongvolwassene heb je al genoeg aan je hoofd. Genoeg om je druk over te maken. In deze periode van je leven vliegen woorden als ‘Zelfstandigheid’, ‘Verantwoordelijkheid’ en ‘Eigen initiatief’ je om de oren.

Laat staan dat je tijd en zin hebt om je druk te maken over de overstap van kinderzorg naar volwassenenzorg. Hoe moet ik dat nou weer aanpakken?

Dé transitiepoli.  

Gelukkig is daar de transitiepoli. De eerste keer dat ik van deze term hoorde moest ik wel even twee keer nadenken. “Eh, transitie wat voor poli…?” De poli die je ondersteunt in het proces van volwassen worden, want ook binnen de diabeteszorg word je volwassen en zal de kinderarts je op een gegeven moment een klein duwtje in de rug geven (of in mijn geval een flinke duw) om over te stappen naar de internist.

Helaas is de overstap naar de volwassenenzorg niet in elk ziekenhuis zo vanzelfsprekend. Sommige ziekenhuizen beschikken zelfs niet eens over een transitiepoli. Of de communicatie tussen de behandelteams is niet goed geregeld. Anneloes van Staa doet hier onderzoek naar. In samenwerking met een jongerenpanel bestaande uit jongvolwassenen met type 1 die recent de overstap hebben gemaakt.

Ook ik heb mijn ervaringen mogen delen in het jongerenpanel en mogen meedenken over wat ik verwacht. Ik heb zelf mogen ervaren tijdens locatiebezoeken hoe het er zo al aan toe gaat op verschillende transitiepoli’s in Nederland. De locatiebezoeken waren bijzonder, een kijkje achter de schermen bij de diabetesverpleegkundigen en internisten krijg je niet elke dag.

Het belangrijkste wat ik er uit heb gehaald is dat het niet onderschat moet worden hoe belangrijk persoonlijke aandacht is en hoe belangrijk het is om psychosociale onderwerpen, vooruitzichten en de toekomst te bespreken. Het klinkt altijd zo vanzelfsprekend, en toch is dit vaak nog een puntje van aandacht. Voorbereid worden en weten waar je aan toe bent.

P.S. Geef je dvk, internist of kinderarts eens een complimentje. Gewoon, omdat we echt wel beseffen dat we soms heel koppige, lastige patiënten kunnen zijn. Maar het echt wel beseffen hoe lastig het is, om de poli’s draaiende te houden achter de schermen en wij dit enorm waarderen.