Annemieke heeft geen diabetes #8

Of alles alleen om diabetes draait in ons leven. Die vraag kreeg ik een tijdje terug via Instagram. Logisch, want daar staan toch vooral foto’s die juist dát gedeelte van ons leven laten zien. Alsof diabetes alles beheerst.

Dat is gelukkig niet zo. Net als andere mensen zijn we druk met een baby, het huishouden, werk, de boodschappen, contact houden met familie en vrienden en de balans zoeken tussen alles. Heel gewoon eigenlijk.

Waarom dan die nadruk op het ‘suikerleven’?” was de volgende vraag. Met andere woorden: waarom start je zo’n blog over de diabetes van je man? Nou, ten eerste om wat herkenning te bieden aan anderen, want er is weinig te vinden over de impact van diabetes op de mensen om je heen. Daarnaast wil ik ook iets van die impact laten zien aan onze omgeving, want ik verbaas me er soms over hoe weinig vrienden en zelfs naaste familie ervan weten en merken. Dat ligt ook aan Jan zelf: hij vertelt er zelden iets over. Hij heeft zijn diabetes zó geaccepteerd dat hij er zelf nauwelijks meer over nadenkt.

Hij benoemt het bijvoorbeeld vaak niet als hij een hypo heeft. Hij wordt wat rustiger dan normaal, zegt niets en loopt weg om cola te pakken. Vrienden schrikken er wel eens van als ik dan zeg dat hij op dat moment te laag zit. Zij verwachten veel gekkere toestanden. Het lijkt dan allemaal wel mee te vallen, terwijl er ook momenten zijn dat het voor Jan behoorlijk heftig is.

Veel mensen weten bijvoorbeeld niet dat hij erg moe kan zijn als hij ’s nachts te hoge suikerwaarden heeft gehad. Of dat zijn humeur beïnvloed wordt door schommelende waarden. Dat hij alles kan eten, maar niet altijd, en met veel rekenwerk. Dat we thuis vaak koolhydraatarm eten. Hoeveel tijd het kost om sensors en pods te plaatsen op je lichaam en om regelmatig controles in het ziekenhuis te hebben. Dat klussen in huis veel moeilijker gaat doordat zijn glucosewaarden juist op die dagen een spelletje spelen. Of dat er complicaties kunnen optreden die echt niet misselijk zijn. En dat we daar ook financieel rekening mee houden, bijvoorbeeld bij de koop van ons huis. Dat hij ieder jaar het eigen risico van de zorgverzekering helemaal verbruikt en we ook nog eens 1500 euro aftikken omdat de FreeStyle Libre (de sensor waarmee hij zijn suiker meet) nog steeds niet vergoed wordt. Het is wat het is en erover klagen heeft geen zin (behalve dan over de vergoeding voor die FreeStyle Libre, want daar kan de politiek best wat aan doen).

Denk bij het lezen van deze blog dus niet dat er een stichting moet komen om ons de winter door te helpen. We zijn niet zielig, integendeel. Het is echter wél fijn als de mensen om je heen begrijpen waar je mee te maken hebt. Zeker wanneer je daar niet (meer) zo makkelijk over praat. Schrijven over het ‘suikerleven’ helpt daar een beetje bij.