’’Kun je daar ook Pokémon op spelen?’’ – Column Femke

“Hey, ben je een junkie ofzo?” of “Zeg, wat is dat slangetje?” – Ik krijg regelmatig rare blikken als ik in een kroeg prik of als ik een infuusset verwissel op studiereis waar anderen bij zijn. En soms hebben mensen niet eens in de gaten dat dat apparaatje dat je bij je hebt een insulinepomp is…

Een aantal jaar geleden hielp ik bij de sportvereniging van een vriendin mee met een spokentocht. Zelf ben ik het grootste watje dat er bestaat en heb ik een gigantische hekel aan spokentochten, maar spook spelen en kinderen laten schrikken vond ik prima. Samen met een andere vriendin zou ik op één van de eerste posten zitten, dus het hoefde niet supereng te zijn, maar gewoon een opwarmertje. Een opwarmertje was voor ons ook wel welkom geweest, want wat was het koud die avond. Mijn vriendin en ik hadden ons helemaal in het zwart gekleed, onze gezichten wit geschminkt en vervolgens eyeliner rond onze ogen gedaan, zodat we er eng uitzagen. Mijn moeder had oude lakens gevonden, die we aan stukken scheurden en aan onze outfit toevoegden als ‘finishing touch’. Daar begon de ellende al, want de stroken lakens raakten natuurlijk in de war met het draadje van mijn pomp, maar na wat gepuzzel zat ook dat weer prima.

Die dag had ik brownies gebakken en ik nam er een paar mee, zodat we iets te eten hadden tussen de verschillende groepen die langskwamen in. We trokken het bos in en namen onze posities in, op de koude grond. Na een tijdje kwam de eerste groep langs. Deze misten we compleet en het schrikeffect bij de kinderen bleef dan ook uit. Bij de tweede groep ging het al beter, ook omdat hier kleinere kinderen bij zaten. Na een aantal groepen voelde ik mijn handen trillen en omdat ik twijfelde of het de kou was of een hypo, at ik een brownie. Kwamen die even goed van pas!

Toen alle groepen langs waren geweest, mochten we terug naar het verzamelpunt. Hier stond iemand met een auto met soep, warme chocolademelk en wafels, wat allemaal erg welkom was. Na het eten van de soep en de wafel moest ik natuurlijk bolussen en ondertussen waren ook een paar andere ‘spoken’ terug. het zien en het horen piepen van mijn pomp vroeg één van de jongens: “Kun je daar ook Pokémon op spelen?” Anderen moesten hierom lachen, maar ik antwoordde zonder blikken of blozen: “Ja natuurlijk”, waarna ik hele verhalen te horen kreeg over zijn Pokémon-avonturen. Uiteindelijk heb ik hem toch maar verteld dat het een insulinepomp was en geen Game Boy…