Een brief aan mijn diabetes – Column Devlin

Geachte diabetes type 1, bijna elf jaar geleden kwam jij onverwachts en ongevraagd in mijn leventje. Je zorgde ervoor dat ik me niet lekker voelde en gaf me enorme dorst.

Toen ik gezellig op een verjaardag zat, maakte je bekend dat je er was. Gelijk moest ik naar het ziekenhuis om te leren hoe ik met je om moest gaan, want je zou mijn leven nooit meer verlaten.

Ik snapte eerst niet wie je was en wat je kwam doen, maar toen ik voor het eerst een spuit in mijn been kreeg, wist ik dat ik je niet leuk zou gaan vinden. Door jou moest ik meerdere keren per dag in mijn vinger prikken en moest ik mijzelf na elke maaltijd injecteren met insuline. Wat vond ik jou een rotzak!

Toen ik ontslagen werd uit het ziekenhuis ging jij gewoon met mij mee naar huis. Omdat iedereen het zo rot voor mij vond dat ik voortaan met jou zou moeten leven, kreeg ik cadeautjes en kaartjes. Dat was een moment dat ik het als klein kind stiekem wel even leuk vond dat jij er was. Dit was maar van korte duur, want toen moest ik echt met jou gaan leren leven. Op school werden de leraren ingelicht, ik kreeg een speciale doos in de klas en ik moest mijzelf in mijn vingers prikken en injecteren.

In de jaren dat ik nog kind was, had ik niet zoveel last van jou. Mijn moeder regelde het meeste en als ik ergens anders at dan belde ik haar om te vragen hoeveel eenheden insuline ik nodig had. Af en toe voelde ik mij niet lekker en begon ik te trillen. Door jou had ik dan te weinig suiker in mijn lichaam. Wat het dan weer goed maakte, was dat ik een snoepje mocht eten en lekker zoete limonade mocht drinken!

Pas in mijn puberjaren kreeg ik echt last van jou en besefte ik dat ik niet meer van je af kwam. Ik wilde net als mijn vrienden en vriendinnen uitgaan en een drankje doen, maar jij zorgde ervoor dat dit niet zo makkelijk ging. Jij haalde mijn zelfvertrouwen omlaag en ik besloot jou weg te duwen. Jij bleef maar terugkomen en maakte mij alleen maar zieker. Na een paar jaar besefte ik dan ook dat ik je weer toe moest laten in mijn leven en beter voor je moest gaan zorgen.

Nu, bijna elf jaar later, ben jij er nog steeds. Je hebt me al veel ellende en ziekenhuisopnames bezorgd.

Lieve diabetes, ik ben niet blij met jou in mijn leven, maar je hebt me wel veel geleerd. Je hebt me geleerd gezonder en bewuster te gaan leven. We gaan er maar het beste van maken, want we zijn waarschijnlijk voor altijd samen.

Liefs,
Devlin