Waarom in brand staan niet handig is (als je diabetes hebt) #2

In mijn vorige blog vertelde ik over het brandongeluk dat ik driekwart jaar geleden had. Drie maanden na de operatie zijn al mijn wonden dicht en beginnen de littekens zich te ontwikkelen. Tijdens die drie maanden heb ik last van rare bloedsuikerwaarden. ’s Morgens na het ontbijt stijg ik naar 18 en blijf daar hangen, hoeveel ik ook bijspuit of bolus. Dan rond een uur of 4 ’s nachts zak ik naar 3 en daar blijf ik de rest van nacht. Diabeten met ernstige brandwonden (meer dan 40% van het lichaam verbrand) kunnen last krijgen van een lichamelijke stressreactie. Ze worden ongevoelig voor insuline en lopen een verhoogd risico op infecties. Mijn brandwonden zijn niet zo groot, maar misschien is mijn lichaam toch een beetje in de war.

Eind augustus zit ik bij de dvk. Ik krijg vanwege mijn omstandigheden een glucosesensor. Ik kijk er naar uit. Hopelijk helpt deze me om terug te keren naar mijn goede, oude instelling van voor het ongeluk. De meneer van de sensor leverancier legt me alles uit over de Dexcom G4. Dan is het tijd om de eerste sensor in te brengen. De man vraagt of ik nog een plekje heb op mijn buik. Ik trek mijn drukkleding omhoog. De man kijkt een beetje geschrokken naar het rood-paarse maanlandschap dat verschijnt. Dan gaan we op zoek naar een plekje dat goed genoeg is voor de sensor. Het dikke, harde littekenweefsel is niet geschikt. Het verkleurde gebied rechts van mijn navel eigenlijk ook niet, want dat is het gekoesterde stukje op mijn buik waar ik nog een infusiesetje in zou kunnen schieten. Helemaal linksonder, dichtbij mijn heup, is mijn huid weer gaaf. Dat wordt mijn sensorspot.

Het is in het begin even wennen om met een sensor te lopen. Ik begin er een soort van haat-liefdeverhouding mee. Aan de ene kant is het superfijn dat ik niet zo vaak hoef te meten en ik kan mijn hypo’s goed opvangen. Aan de andere kant trekt de sensor vaak mijn aandacht, ‘s nachts maakt hij me wakker en elke keer als hij piept, kom ik in de verleiding om te reageren. Dan ziet mijn grafiek eruit als een berglandschapje. Toch voelt de sensor noodzakelijk. Mijn HbA1c is met 11 gestegen in 6 maanden en op sommige dagen doen mijn bloedsuikers nog steeds onverwachte dingen.

Er zit nog een positief aspect aan brandwonden hebben: je maakt deel uit van een nieuwe community. Net als dat wij als diabeten elkaar opzoeken, doen mensen met brandwonden dat ook. Een heel leuke, diverse, positieve groep. Diabeten kunnen weleens geïrriteerd raken door uitspraken als “Mag je dat wel eten?”, ”Doet dat pijn?”, ”Heb je een pomp omdat je erge diabetes hebt?”. Mensen met brandwonden doen het meer met “Wat heb JIJ gedaan!?”, “Doet het pijn om in brand te staan?”, ”Je ziet er bijna niks van”. Daarnaast bespreekt men problemen over pijnlijke, trekkende littekens en wordt men vaak benaderd voor tv-programma’s over make-overs en datingshows. Niet dat veel mensen daarop zitten te wachten…

Ondertussen gaat het leven door. Mijn sensorcontract is bijna afgelopen en wordt niet verlengd door het ziekenhuis. Af en toe vliegen mijn bloedsuikers uit de bocht, maar de situatie is al flink verbeterd vergeleken met 6 maanden geleden. Ik ga nog wel naar de huidtherapeut om mijn littekens te laten masseren want die zijn hard, dik en rood. Waarschijnlijk gaat het nog wel een jaartje duren voordat ze tot rust zijn gekomen.