Dokter, mag ik een kindje? – Suzanne

Echt waar, die vraag heb ik wel eens gekscherend gesteld aan mijn internist. Maar reken maar dat er een serieuze ondertoon in zat! In september 2013 kregen onze beste vrienden hun eerste kindje. In de jaren daarvoor waren er natuurlijk al meer baby’s om ons heen geboren, maar ik weet nog goed dat dit wel een moment voor ons was waarop we allebei dachten: Goh, best leuk eigenlijk 😉

Het duurde echter nog even totdat we de stap durfden te zetten en ik mijn laatste pilstrip symbolisch door het toilet spoelde. Want hoezeer we er ook naar uitkeken, ik realiseerde me ook heel goed dat er door mijn diabetes heel wat risico’s verbonden waren aan een eventuele zwangerschap. Zowel voor mij als voor ons toekomstige kindje.

Bovendien wilden we het ‘volgens het boekje’ doen en dus besloten we onze kinderwens eerst bespreekbaar te maken met mijn diabetesverpleegkundige. ‘Prima’ zei ze, ‘maar je moet wel de komende 3 tot 4 maanden heel strak zijn ingesteld voordat we officieel ‘groen licht’ geven.’ Oké, 4 maanden bikkelen dus. Nog meer dan anders. Nóg meer rekenen, tellen, dingen afslaan, sporten etc. Geen feest, maar het leek me wel te overzien. Gelukkig wist ik toen nog niet dat die 4 maanden er uiteindelijk 39 zouden worden …

Want oeps, onze kinderwens bleek nog niet zo eenvoudig. Of mijn diabetes daar een rol in heeft gespeeld, durf ik nog steeds niet te zeggen. Volgens de medici staat dit er los van, maar feit blijft dat diabetes samenhangt met een hormoon (insuline; ik wist voor de diagnose niet eens dat dit een hormoon was, haha) en laat een eventuele zwangerschap nou ook net hormonaal geregeld zijn.

Wachten, wachten, wachten dus. En heel veel oefenen 😉 Totdat het wachten wel erg lang duurde en we in september 2014 maar eens naar het ziekenhuis gingen om één en ander te laten checken. Niks te vinden gelukkig. Maar omdat de gynaecoloog vond dat ik al zo lang zó goed was ingesteld, mochten we aan hormoonbehandelingen gaan beginnen. Fijn, nog meer hormonen in mijn lijf… Het enige voordeel was dat ik door mijn diabetes geen enkele moeite had om deze bij mezelf te injecteren. Een spuitje meer of minder maakte me weinig uit.

Intussen had ik al van alles gelezen over diabetes en zwangerschap, niet altijd even opbeurend helaas. En ook zeker niet altijd volledig. Ik heb tijdens onze pogingen om zwanger te worden zelfs wel eens gedacht: ik ben gek, waar begin ik aan?! Een boek als ‘Doe mij maar diabetes.. en een baby’ was er toen nog niet, vandaar dat Loes het heeft geschreven waarschijnlijk, haha.

Uiteindelijk werden we na zo’n 2,5 jaar dan eindelijk beloond en raakte ik met de nodige hulp zwanger! Niet normaal, hoeveel emoties er toen door me heen gingen. Ik was zó blij, maar ergens ook doodsbang voor wat er nog allemaal mis kon gaan. Als ons kindje maar geen diabetes zou krijgen! En kon mijn lijf dit eigenlijk wel aan?

Zwanger zijn met diabetes is niet altijd fijn. Zo had ik in het eerste trimester continu hypo’s. Maar omdat ik vaak zo misselijk was, kon ik nauwelijks iets eten of drinken. Het tweede trimester was gelukkig een ander verhaal, wat een feest! Ik had het gevoel dat ik de hele wereld aankon. Mijn bloedglucosewaarden stabiliseerden enigszins, ik sliep goed, was niet meer misselijk en was nog hartstikke fit. Ik sportte dan ook gewoon nog lekker, op een rustig tempo weliswaar.

Het derde en laatste trimester kan ik niet anders omschrijven als pure ellende. Ik was super kortademig, doodmoe, hield liters vocht vast (echt waar, ik leek wel een olifant) en had hele nachten non-stop hypo’s. Mijn bloeddruk was inmiddels zo gevaarlijk hoog, dat ik met 35 weken zelfs nog een paar dagen opgenomen ben geweest. Ook vanwege die langdurige nachtelijke hypo’s. Vreselijk, wat wilde ik graag thuis zijn! Ik beloofde plechtig niets meer te ondernemen en volledige bedrust te nemen. En zo geschiedde 😉

Gelukkig mocht ik met 37 weken terugkomen om te worden ingeleid. Een niet al te prettige dag begon, omdat ik door de hevige weeën kotsmisselijk was en niets kon eten of drinken. En dat terwijl mijn bloedglucosewaarde maar bleef dalen. Lang leve het glucose-infuus! Ruim 24 uur later kwam middels een spoedkeizersnede onze prachtige dochter ter wereld. En diabetes of niet, dat maakt dan echt allemaal even niet meer uit. Eindelijk was ze er en wij zouden de beste ouders worden die ze zich maar kon wensen!

Mensen stellen ons nu, bijna 1,5 jaar later, geregeld de vraag of we nog een tweede willen. Alsof je daar überhaupt zelf invloed op hebt 😉 Zeg nooit nooit, maar ik acht de kans vrij klein eerlijk gezegd. Om de simpele reden dat we gelukkig zijn met wat we hebben. Waarom zou je dat allemaal overhoop willen halen? Waarom zou ik mijn eigen gezondheid nog eens op het spel zetten, voor een kinderwens die inmiddels al vervuld is? Het leven is mooi zoals het is, met z’n drietjes. Dit is al meer dan we ooit hadden durven dromen!