In principe kan ik alles – Veerle
De afgelopen 5+ jaar met type 1 diabetes heb ik alles gedaan wat vrienden en (on)bekenden ook doen. Ik heb reizen gemaakt, ben gaan werken, heb een huis gekocht. Ik doe leuke dingen met vrienden, ga op citytrips en andere vakanties met vriendlief en leef – net zoals ieder ander. Soms is het daarom lastig te begrijpen voor mensen om me heen welke impact type 1 nou eigenlijk heeft op mijn leven, ‘want ik doe toch gewoon alles’. Klopt, ‘want in principe kan ik alles’.
Dat omschrijft heel goed wat type 1 diabetes inhoudt voor mijn dagelijks leven. Ik kan fulltime werken, reizen maken, sporten, alcohol drinken, feestjes vieren, autorijden en een huis kopen. Maar daar komt wel altijd meer bij kijken en het kan misschien niet altijd meteen, of op het moment dat ik het wil.
Ik kan fulltime werken. Dat doe ik ook. Maar als ik een hypo heb, komt er niks uit m’n handen, net als het moment waarop m’n bloedsuiker te hoog zit en ik meer naar de WC loop dan achter m’n bureau zit. Maar ik kan wel fulltime werken.
Ik kan reizen maken. Ik kan op een korte citytrip of weken (of maanden) weg en de mooiste avonturen beleven. Ik moet alleen een hele lading aan reservemateriaal meenemen, zorgen dat ik nog een extra hulpmiddelenbestelling doe, de hele reis rekening houden met m’n bloedsuikers en af en toe nee zeggen als die bloedsuikers tegenwerken. Nee tegen de zoveelste maaltijd van pizza, pasta of frietjes, of nee tegen een flinke hike als m’n bloedsuiker niet mee wil werken. Maar ik kan reizen maken en op vakantie.
Ik kan sporten, alcohol drinken en feestjes vieren. Zolang m’n bloedsuikers goed zijn en ik af en toe op de rem trap als het niet goed gaat. De ene keer drink ik liever een wijntje omdat dit een minder grote invloed heeft op m’n bloedsuiker, terwijl ik op het andere moment liever een cocktail drink omdat m’n waarde wel iets omhoog mag. De ene avond ga ik door tot 4 uur ’s nachts en de andere avond wil ik om 23 uur naar huis omdat ik door een te hoge waarde in slaap val. Maar in principe kan ik alles.
Dat maakt type 1 lastig om te begrijpen, want juist al die dingen die in mijn hoofd gebeuren zien mensen niet. Dus ze zien me alleen maar wel (of niet) een avond stappen, een huis kopen en fulltime werken. Dat daarbij ook slapeloze nachten, ellendig lange hypo’s en verstopte infuusjes bij horen – dat zien ze niet. En dat hoeft ook niet, want ik wil niet zielig gevonden worden en ik hoef geen medelijden. Maar een beetje meer begrip, dat ik ‘in principe alles kan’, maar dat er wel 9 van de 10 keer een ‘maar’ aan vast zit, dat zou af en toe wel fijn zijn.
ééndiabetes 