Warmte – Sanne

Ik haat warmte. En dan bedoel ik met name als het benauwd warm is. Van dat weer waarin je binnen twee minuten doorweekt bent door vocht uit de lucht, zweet of een combinatie van beide. Met dat weer verschuil ik me het liefst in een donkere, koele ruimte met een goed boek of in iets met water om er de komende uren niet meer uit te komen.

Vroeger had ik nooit problemen met dit weer. Warm, koud, vochtig, droog: het liefste was ik buiten bezig. Maar sinds mijn bètacellen het opgaven vind ik het maar niets. Ten eerste voelt het alsof ik continu een hypo heb. Of ik nou op 20, 12, of 5 zit, het zweterige gevoel, de duizeligheid en de moeite met ademhalen zorgen ervoor dat het continu lijkt alsof mijn lichaam schreeuwt om dextro en andere koolhydraten. Helaas lost een dextrootje of twee niets op. Sterker nog, vaak schiet die bloedglucose dan als een razende omhoog, wat het alleen nog maar erger maakt. Soms helpt chips (= zout) een beetje, maar dat heeft meestal dezelfde gevolgen.

En als mn bloedglucosewaarde dan te hoog is met dit weer, lijkt de insuline in mijn pomp vervangen voor glucagon. Dan kan ik dansen, rennen, traplopen en zwemmen tot ik een ons weeg, het haalt weinig uit. Die hoge bloedglucose zorgt er dan voor dat je nóg meer vocht verliest, waardoor je nóg duizeliger wordt. Het is één grote vicieuze cirkel.

En dan heb je nog de warmtehypo’s die de warmtehypers afwisselen. Alhoewel ik er inmiddels een bijna 4-jarige studie naar heb uitgevoerd, ben ik nog steeds niet uit wat de factoren zijn die bepalen of je die dag te hoog of te laag gaat zitten. Het blijft één groot mysterie.

Ben ik dan een wintermens? Nee. Ik heb het niet zo op alle virusjes die dan mijn kant op worden gehoest. Want dat doet ook dingen met je bloedglucosespiegel. Bovendien vind ik het best fijn als het zonnetje schijnt en ik lekker buiten kan zitten met een glas cola (light uiteraard) in mijn hand en een zonnebril op. Zolang ik niet te veel hoef te doen komt het wel goed. Het wordt vanzelf wel weer herfst.