De oplossing voor je diabetesproblemen – Anne

Helaas kan ik diabetes niet genezen, maar ik geloof wel dat ik het voor veel mensen makkelijker kan maken. Ik denk écht dat er een methode is die ontzettend veel mensen met diabetes kan helpen. Mensen met diabetes die er af en toe helemaal doorheen zitten, mensen die zich alleen voelen of hartstikke gefrustreerd raken van alle hypers. Mensen die boos of verdrietig zijn omdat ze de zóveelste hypo op een dag niet konden voorkomen. Een methode voor eigenlijk iedereen die niet altijd vrolijk en positief is. Eigenlijk iedereen dus, denk ik. Tegen al die mensen wil ik zeggen: er is een methode. Het is niet kaneel en het niet één andere gekke thee of wortel. Het is de goedkoopste methode om beter in je vel te zitten, je waardes te verbeteren en je niet meer zo alleen te voelen: de diabetescommunity.

Insuline is namelijk niet het goedje dat mij dagelijks op de been houdt. Het zijn de mensen. De ‘lotgenoten’ (gadsie, wat een term!). Ik geef toe dat het allemaal behoorlijk suf klinkt en daarom proberen we het hipper te laten klinken door bijvoorbeeld het organiseren van een ‘borrel’ met onze ‘diabuddies’. Maar iedereen weet dat ‘borrel’ een soort alternatief woord is voor ‘lotgenotenbijeenkomst met wijntjes en bitterballen’.

Lotgenoten zijn suf en alle plekken en manieren waarop lotgenoten bij elkaar komen ook. Want wat doe je dan? Zielig zijn en praten over je ziekte? Vertellen hoe vervelend en moeilijk alles is? Het is zo ont-zet-tend jammer dat dit het beeld is wat bij heel veel mensen een soort vervelende, zielige schaduw werpt over het ontmoeten van anderen met diabetes, want het is zó waardevol.

Mijn diabetes heeft door de community een hele grote positieve kant gekregen. Na mijn diagnose was mailen met ‘soortgenoot’ Câthy de grootste verademing die ik me kon wensen – want ze begreep me. Ik heb ondertussen vrienden gemaakt die me blij maken als ik boos of gefrustreerd ben. Als ik bijvoorbeeld nét in bad lig en een hypo voel of nét mijn tanden heb gepoetst. Ook buiten Nederland heb ik lieve mensen mogen ontmoeten met type 1. Laatst was ik bij een gezellige type 1-borrel in Heerlen (niet suf, maar heel gezellig). En vanavond ga ik wandelen met mijn lieve naamgenootje Anne (die haar diagnose kreeg op mijn verjaardag), op de Sint Pieter.

Het probleem is dat ik het niet leuker kan laten klinken dan een ‘borrel’ met je ‘diabuddies’ (een woord dat overigens ook niet mijn voorkeur heeft). Om te zien dat het écht geen suf, zielig groepje mensen is, moet je zelf langskomen en me op mijn woord geloven. Het leren kennen van anderen met type 1 – online of offline – kan het verschil maken. Het kan je leven met diabetes een enorm waardevol gouden randje geven. Echt!