Waarom ik mijn pomp soms liever verstop – Câthy

Opgevoed met het motto “type 1 diabetes heb je nu eenmaal en je moet er maar het beste van maken” schaam ik me absoluut niet voor mijn diabetes: ik deel mijn ervaringen met jan en alleman, prik en bolus in het openbaar en mijn Instagram-pagina heeft diabetes als één van de hoofdonderwerpen.

Op datzelfde Instagram zie ik regelmatig mensen uit de diabetescommunity die zeggen dat ze graag hun draagbare alvleesklier en sensor in het zicht dragen. Het staat voor acceptatie van hun diabetes, acceptatie van zichzelf en body positivity. Deze mensen noemen het een mogelijkheid om andere mensen te informeren over hun leven met type 1 diabetes. Hoe meer mensen hun apparaten zien, hoe gewoner het wordt is het idee. Ondanks dat ik soms hele leuke gesprekken heb over mijn pomp of sensor, draag ik mijn pomp en sensor ook graag op plekken waar andere mensen het níet zien. Onder mijn kleding.

Ik kan het geen schaamte noemen, maar wat is het dan wel? IJdelheid? Misschien … Anonimiteit wellicht? Ik heb gewoon niet altijd zin in gestaar, om vervolgens uit te moeten leggen wat dat gekke ding op mijn arm, buik of been dan is en om daarna uit te leggen dat ik niet zielig ben, maar juist heel modern. Ik hoef het niet altijd over mijn diabetes te hebben en ik ben zeker niet zielig. Als ik bijvoorbeeld naar een salsafeestje ga, ben ik daar om te dansen, niet om mensen uit te leggen wat type 1 diabetes is. Ik sla zo’n uitleg ook liever over op een bruiloft, borrel, festival of  ander sociaal evenement. Daarnaast is het ook leuk als mensen eens naar je kijken omdat je haar toevallig fabulous zit.

Type 1 diabetes hoort bij mij en heeft me zeker gevormd, maar ik ben meer dan alleen diabetes. Ik heb meer te vertellen en heb zeker ook andere interesses. Soms zit zo’n pomp in het zicht dan toch in de weg. Het leidt af van mij. Mijn pomp zou ik voor geen goud willen missen, maar dan ben ik toch blij dat ik hem ook kan verstoppen!