Witte rondjes op het strand – Romy

Na weer een lang jaar gewerkt te hebben is het tijd voor vakantie. Ik ben ontzettend verliefd op Italië, maar na hier ongeveer 15 keer naartoe te zijn geweest is het tijd voor iets anders… De Algarve! Ik heb een appartement geboekt in Luz. Volgens internet is het een leuk plaatsje, net buiten de drukte, maar op loopafstand van het toeristische dorpje en het strand. Perfect voor mij!

Met zweethandjes kom ik  vrijdagmiddag aan op Schiphol en breng ik mijn koffer weg. Ja, ik heb enorme zweethandjes, want ik vind vliegen helemaal niets! Hoe kan zo’n gevaarte nu blijven hangen met zoveel gewicht erin? “Romy, stel je niet zo aan, even de douane door en dan op zoek naar koffie” zeg ik hardop tegen mezelf.

Allereerst moet ik mijn flessen lenzenvloeistof inleveren. Baalmomentje! Vervolgens komt er een grote brede vrouw op me afgelopen. Ze heeft iets weg van ma Flodder. “Je hebt een insulinepomp?” Ja dat klopt. Haar kolenschoppen komen tevoorschijn en fouilleren elk plekje van mijn lichaam. Echt élk plekje! Mijn vriend staat met grote ogen toe te kijken wat er gebeurd. Nee … wij vliegen nooit en zijn dit dus niet gewend! “Há, je bent jaloers he!” zegt ze tegen hem. Even kijk ik naar haar en vraag ik mij af of ze nu meer op ma Flodder of op de juffrouw van Matilda lijkt. Mijn vriend lacht als een boer met kiespijn naar de mevrouw en kijkt mij dan wat twijfelachtig aan.

Na twee uur wachten mogen we dan eindelijk het vliegtuig in. De vlucht valt mee, al krijg ik het wel even benauwd als mensen door het vliegtuig lopen. Liever verzoek ik iedereen rustig te blijven zitten, maar ik denk niet dat iemand zich er iets van aantrekt. Mijn suikerwaardes hebben enorm veel last van turbulentie, maar het vliegtuig doet gelukkig rustig zijn ding.

Geland, check. Koffers, check. Huurauto, check. De vakantie kan beginnen! Na wat bij-bolussen gaan mijn suikerwaardes weer mooi omlaag en voel ik mezelf een stuk relaxter. De avond valt en het is tijd om naar bed te gaan. Dromen over de dagen die komen gaan.

De daaropvolgende dagen zijn fantastisch. Strand, zee, plaatsjes en ontzettend mooie natuur wisselen elkaar af. Na een aantal dagen verwissel ik mijn pompnaald en zie het eerste witte rondje tevoorschijn komen. Even later zie ik op het strand een meneer lopen met een sensor op zijn arm, en een witte stip op zijn buik. We kijken elkaar aan en moeten beide een beetje lachen. We lijken wel twee wandelende paddenstoelen! Ach, iedereen kan in ieder geval goed zien dat we mooi weer hebben gehad in het prachtige Portugal. Hopelijk komen er de komende dagen nog heel wat rondjes bij!