Een brief aan een lotgenoot met kinderwens – Suzanne

Lieve A.S.,
Deze column schrijf ik speciaal aan jou, omdat ik hoop dat ik je zorgen en twijfels over het dragen, krijgen en opvoeden van een kindje als moeder met type 1 diabetes een beetje weg kan nemen. Jij vroeg me hoe ik als jonge vrouw met type 1 diabetes het moederschap ervaar. Waar ik tegenaan loop en of ik eventueel nog een tweede kindje zou willen. Laat ik beginnen met het beantwoorden van je laatste vraag: die wens is er nu niet. En dat heeft zeker niet alleen met mijn diabetes te maken, maar vooral ook met het hele traject wat we hebben moeten doorlopen om überhaupt zwanger te worden. Ik zou het vast nog wel een keer aankunnen, maar met onze kleine meid van ruim 1,5 zie ik daar wel wat beren op de weg 😉.

Bovendien is onze kinderwens met dit prachtige, lieve meisje wel vervuld. We zouden misschien, ooit, nog wel een tweede kindje willen, maar ik voel niet meer de behoefte om zwanger te zijn. Zo’n feest vond ik dat eerlijk gezegd niet.. En dat heeft dan wél weer alles met mijn diabetes te maken. Gelukkig zijn er ook zat vrouwen met type 1 diabetes die, met de nodige extra controles, een prima zwangerschap hebben. Met nette bloedsuikerwaardes en zonder complicaties. Voor mij gold dat helaas niet met nachtelijke hypo’s die soms langer dan 6 uur (!) aanhielden en een bloeddruk die gevaarlijk hoog was.

Toen ik eenmaal bevallen was, duurde het best lang voordat de borstvoeding op gang kwam (geen onbekend gegeven bij diabetes) en toen dat eenmaal lukte, had ik iedere 2 uur wel een flinke hypo. Want ja, borstvoeding geven kost veeeeeel energie. Dus na een paar dagen had ik een ritme van eerst zelf eten en dan de baby voeden. Ik kan niet uitleggen hoe tegennatuurlijk dat voelt. Dat je baby huilt van de honger, maar dat je toch echt eerst zelf moet eten. Of dat je halverwege het voeden moet stoppen om iets te eten en te wachten tot je hypo weer voorbij is. Maar het went, echt waar. Ik weet inmiddels dat ik een betere moeder voor onze dochter kan zijn als ik goed voor mezelf zorg.

Waar ik de eerste weken veel wakker van heb gelegen, is de gedachte dat zij misschien ook wel type 1 diabetes heeft of krijgt. Want hoewel ik haar als de beste zou kunnen begeleiden, weet ik ook maar al te goed hoe heftig deze ziekte kan zijn. Als ze een paar flinke plasluiers achter elkaar had, ontstond er al lichte paniek in mijn hoofd en wilde ik het liefst meteen haar bloedsuiker prikken (niet in haar vingertje natuurlijk, maar in haar hiel). Maar ook dat heb ik steeds meer los kunnen laten. Als ik naar haar kijk, zie ik een kerngezond, blij en tevreden meisje. Geen enkele reden om me zorgen te maken.

Nu ze alles al lekker mee eet, sta ik wel eens stiekem te eten in een hoekje van de keuken. Ik wil haar graag een ritme bijbrengen van 3 keer per dag eten en dan tussen de maaltijden door nog 1 snack. Maar hoe leg ik dan uit dat ik zelf soms een uur na het eten alwéér ga eten?! Tja, dan lust zij natuurlijk ook wel wat 😉.

Ik geloof niet dat het moederschap per definitie zwaarder is als je diabetes hebt. Slapeloze nachten zijn voor niemand fijn, wij moeten er dan alleen even rekening mee houden dat we in die periode wat meer insuline nodig hebben. En als ze groter worden en je gaat veel met ze spelen en dollen, hebben we soms juist wat minder nodig. Het enige wat me nu soms zorgen baart, is de kans op complicaties. Ik zou het zo erg vinden als ik hierdoor niet meer alles met onze dochter zou kunnen doen.. Maar goed, vooralsnog lijkt er niets aan de hand.

Hoewel ik een tweede zwangerschap momenteel niet erg zie zitten, heb ik geen moment spijt gehad van onze beslissing om ervoor te gaan. Ons meisje is het mooiste wat me ooit is overkomen en is echt zo’n verrijking van ons leven én dat van anderen. Alle clichés zijn waar! Ze is alles meer dan waard geweest. Ook het feit dat ik ruim 1,5 jaar na mijn bevalling nog steeds niet terug ben op mijn oude bloedsuikerniveau en daar misschien wel nooit meer kom. Mijn Hba1C ziet er prima uit, maar waar die vroeger tot stand kwam door waardes met weinig schommelingen, komt die nu tot stand door pieken en dalen. Ik neem het voor lief. Zo heeft iedereen wel wat, denk ik dan. De komst van onze dochter heeft er alleen maar voor gezorgd dat ik nóg beter voor mezelf wil zorgen!

Het moederschap (en het vaderschap net zo goed!) is van tijd tot tijd voor iedereen pittig, mét of zonder diabetes. Maar het is vooral ook dolle pret. Prachtig om dingen van jezelf terug te zien en om deze vorm van onvoorwaardelijke liefde te mogen ervaren. Ik hoop oprecht dat iedereen (ook weer: mét of zonder diabetes) met een kinderwens deze wens in vervulling mag zien gaan. De weg ernaartoe zal soms hobbelig zijn, maar dat maakt de beloning des te groter!