‘Een insulinepomp? Dan gaat alles zeker vanzelf!’ – Anne

‘Een insulinepomp? Dan gaat alles zeker vanzelf!’ – Het is best wel onvoorstelbaar hoe vaak ik die uitspraak al heb moeten weerleggen. Wanneer ik vertel over mijn spiksplinternieuwe insulinepomp, of wanneer anderen erover beginnen omdat ze het felgekleurde kastje op mijn arm er héél spannend uit vinden zien, bedenken mensen zelf de meest originele functies. Van een pomp die ook automatisch je bloedglucose meet en waarop je kunt instellen hoe hoog je bloedsuiker moet zijn, tot zelfdenkende computertjes die hun eigen algoritmes kunnen aanpassen en verbeteren. Ik wacht vol smart op de uitvinding van deze droompomp, maar voorlopig moet ik het doen met de Kaleido, die voor een insulinepomp nu al héél nieuw en innovatief is, met alle hippe kleurtjes en een kort slangetje.

Ik ben er heel blij mee en het wachten is het zeker waard geweest. Het frustreert me alleen dat ik merk dat andere mensen er soms best wel makkelijk over doen: het wordt nogal onderschat. Aan de ene kant nemen mensen aan dat iemand met een pomp ‘hele erge’ diabetes heeft, en aan de andere kant denken ze dat ik het met een pomp juist reuze makkelijk heb. Dat is helemaal niet hoe ik het ervaar. Zeker zo’n pompstart gaat verre van vlekkeloos.

Wennen en instellen is al een uitdaging op zich en in de tweede week had ik ook wat infuusproblemen: pijn, slecht plaksel en een geknakt infuus. Die avond hing ik huilend aan de telefoon met de diabetesverpleegkundige omdat ik écht totaal radeloos was. Het begin was verre van ‘makkelijk’.

Nu alles een beetje bezonken en gesetteld is, ben ik vooral ook heel blij. Iedere avond voor ik ga slapen voel ik me zó gelukkig omdat ik geen brandende dosis insuline moet injecteren. De klantenservice bij Kaleido is top. Bolussen kan snel en is met een paar klikken gebeurd. De pomp is klein en ik vind hem oprecht heel mooi. Maar de vrijheid om ervoor te kiezen om hem onzichtbaar te dragen, eventueel met het lange slangetje, is ook heerlijk. Als ik in de bediening werk, krijg ik soms 40 keer (ja … op één dag!) de vraag wat ik op mijn arm heb, en sinds me dat is overkomen stop ik hem vaker bewust weg.

Zo’n pomp is dus heerlijk, maar diabetes blijft natuurlijk rot. Ik steek er nog net zoveel energie in, misschien nu in die eerste maanden zelfs wat meer. Ik blijf vingerprikken, en als een heuse koolhydratenkampioen grammen tellen. Ik blijf nadenken over eten en sporten en ik blijf vervelende hypo’s hebben. Ook eindeloze hypers, maar die kan ik nu wel met mijn felgekleurde stukje technologie corrigeren!

Is een insulinepomp iets voor jou? Bekijk ook ‘de voor- en nadelen van de insulinepomp op een rijtje!‘