Annemieke heeft geen diabetes #9

Het is lange tijd stil geweest van mijn kant. Door (familie)omstandigheden kwam het er niet zo van om iets te schrijven. We maakten genoeg mee met diabetes om pagina’s over te vullen, maar zie er maar eens de tijd voor te vinden als je hoofd overstroomt met andere zaken. Maar ik ben er weer!
Het gaat goed met ons. Aan het begin van de zomer waren we een weekje in Zeeland waar we genoten van het mooie weer en van goede glucosewaarden. Aron groeit hard en kan zelfs al Jans glucose meten met de FreeStyle Libre. Hij weet heel goed dat alleen papa een scan nodig heeft en mama niet. Verder brachten we de zomer vooral door in onze achtertuin, waar Jan (met hulp van vrienden) keihard aan gewerkt heeft. De cola was bijna niet aan te slepen, zoveel hypo’s had hij. Maar het resultaat mag er zijn! Het is heerlijk om na zoveel jaar in een appartement in Rotterdam eindelijk een prachtige tuin te hebben.

Het is alweer een jaar gelden dat Jan startte met de Omnipod. Het bevalt hem nog steeds heel goed en het heeft zijn waardes zeker stabieler gemaakt. Dat is te merken in zijn HbA1C dat behoorlijk omlaag ging. Helaas is het ook weer niet het antwoord op alles, want de hypo’s werden maar niet minder. We zijn blij dat Jan ze nog steeds heel goed voelt aankomen en dat willen we ook graag zo houden.

Van de internist kreeg hij een dagboekje mee dat bij het oud papier belandde. Alles ging nog uit van vijf keer vingerprikken per dag. Een uitdraai van de grafieken van de FreeStyle Libre leek ons toch een stuk gedetailleerder. De nieuwe diabetesverpleegkundige was er ook blij mee; hier viel tenminste iets uit op te maken. Misschien was het een teveel aan insuline. Een aanpassing in de basaalstand voorkomt nu hypo’s tegen het einde van de middag. Toch blijft het schommelen. Volgende week moet Jan weer vier dagen exact bijhouden wat hij eet, bolust en meet om samen met de diëtist een nieuwe ratio te berekenen. We verwachten er niet veel van omdat het al de tweede keer is binnen een jaar dat hij dit doet, maar het is het proberen waard.

Wat maakten we nog meer mee?

Jan reisde naar Canada, waar hij in Montreal naar de Formule 1 ging. Ik bleef thuis met Aron en vond het spannend. In de weken voor zijn vertrek vlogen zijn glucosewaarden alle kanten op door de hooikoorts en ik was er niet gerust op dat Jans lichaam goed zou reageren op ander eten en een jetlag. We hebben eerder ver gereisd hoor, maar altijd samen en dat voelde toch veiliger als het om diabetes gaat. Hoe laconieker Jan op mijn angst reageerde, hoe bezorgder ik werd of hij zijn diabetes wel serieus nam op reis.  We hebben niet vaak ruzie, maar als er iets is om over te kibbelen dan is dat nog wel eens over diabetes. Zo ook nu. Uiteindelijk beloofde hij dat hij echt op zijn eten zou letten, heel veel zou meten en dat hij de vriend met wie hij op reis ging uitleg gaf over hypo’s en hypers. Afscheid nemen was toch nog dubbel. Aan de ene kant was ik heel blij voor hem dat hij deze droomreis kon maken en aan de andere kant spookten er wel wat doemscenario’s door mijn hoofd. Dat zorgen maken eigenlijk niet echt nuttig is, bleek wel toen Jan eenmaal in Canada was. Op een ander continent heb je geen last meer van hooikoorts en dat deed zijn glucosewaarden juist heel goed. Had ik me voor niets zo druk gemaakt.

Tot slot werden ook bij ons de sensors van de FreeStyle Libre even niet meer geleverd. Alsof we teruggingen naar zwart-wittelevisie! Wat raak je gewend aan zoveel gemak. Een oproepje op Facebook leverde ons vier sensors en een nieuwe scanner uit Frankrijk op die werden meegenomen door bevriende vakantiegangers, waarvoor heel veel dank! De leveringsproblemen waren vrij snel opgelost en het bespaarde ons wel €60, want er bestaan behoorlijke prijsverschillen per land. Misschien toch eens een tripje naar Parijs binnenkort. 😉

Zo, dat was een lang verhaal. Jullie zijn weer op de hoogte. Ik ben de volgende keer hopelijk iets sneller terug met een column.