Diabetes heb je niet alleen! – Suzanne

Diabetes heb je niet alleen. Dat zeg  ik vaak. En hoe fijn ik dat soms ook vind (als in: ik hoef het niet allemaal alleen te doen), realiseer ik me ook heel goed hoe belastend mijn ziekte soms kan zijn voor mijn omgeving. Niet omdat mensen nou zo’n last hebben van mijn diabetes zelf; ik ben vrij flexibel en ga gewoon mee naar etentjes (die vaak te laat zijn voor mijn insulineschema), neem een taartje op verjaardagen (met een bloedsuikerpiek als gevolg) en eet vrijwel overal ‘wat de pot schaft’ (ook al weet ik niet hoeveel koolhydraten daar precies in zitten).

Wanneer mijn diabetes wél belastend is voor mijn omgeving, is als ze mij zien worstelen met mijn schommelingen, frustraties en angsten. Want ja, mensen die dichtbij me staan, zien dat natuurlijk best. Hoe machteloos moet je je voelen als je alleen maar met lede ogen aan kunt zien hoe je partner, dochter, zus of vriendin zo haar best doet om alles goed gereguleerd te houden en vervolgens alleen maar gefrustreerd en teleurgesteld is.

Ik vraag me wel eens af wat ik liever zou hebben: zélf diabetes of een dierbare met diabetes. Ik denk serieus het eerste, omdat je dan tenminste nog enigszins het gevoel van controle hebt. Als naaste wil je er denk ik graag voor iemand zijn, maar hoe doe je dat? Dat weet ik zelf niet eens. De ene dag heb ik een schop onder mijn kont nodig, de andere dag een aai over mijn bol of een schouder om op uit te huilen. Als mensen iets van mijn diabetes vinden, vind ik ze veelal bemoeiziek. Als ze er NIETS van vinden, vind ik ze weer ongeïnteresseerd. Zo kun je het dus eigenlijk zelden goed doen, best lastig..

Diabetes is een grillige, onvoorspelbare ziekte. Mijn man weet ook dat er complicaties op de loer liggen en dat we daar op den duur beide mee geconfronteerd kunnen worden. Welke gevolgen zal dat hebben voor ons leven samen? Hij weet dat net zo min als ik. Maar dat het, als het moment ooit daar is, ook invloed zal hebben op zíjn leven, staat vast.

Ik weet nog goed dat we ruim 10 jaar geleden voor het eerst op date gingen. Ik was destijds nog aan het spuiten en kan me herinneren dat ik daar totaal geen punt van maakte aan tafel. “Ik heb diabetes, dus ik moet even spuiten.” Ik vroeg niet eens of hij het vervelend vond ofzo. En dat vond hij ook niet. Het was gewoon wat het was, punt. Hij had nog geen idee wat hem te wachten stond en ik voelde me niet geroepen hem op onze eerste date weg te jagen 😉.

Voordeel is dat hij mij niet kent zonder diabetes, het is dus altijd een onderdeel geweest van onze relatie. Soms iets meer dan anders, bijvoorbeeld tijdens onze wereldreis of mijn zwangerschap. Toen kwam het ook voor hem elke dag heel dichtbij. En daarmee ook de angsten. Als ik zweet, vraagt hij altijd of ik ‘wel goed zit’. Als hij een nacht weg is, zit hij ’s ochtends met smart te wachten op een teken van leven van mijn kant. Als ik koorts heb of ziek ben, slaapt hij niet lekker en als ik te lang weg blijf met sporten, stuurt hij een appje of alles goed gaat.

Geen makkelijke taak dus, aan de zijde staan van iemand met diabetes. Je moet je eigenlijk altijd aanpassen aan de ander. Maar weet dat wat jullie ook doen, we uiteindelijk iedere vorm van betrokkenheid en zorg waarderen. We uiten het niet altijd en we zeggen het waarschijnlijk veel te weinig, maar sjongejonge, wat is het fijn dat jullie er zijn! Dat jullie ons wakker maken als we zwetend in bed liggen, een sapje voor ons halen als we daar zelf veel te lang over doen en met ons meegaan naar ziekenhuiscontroles als het nodig is of gewoon als we daar behoefte aan hebben. Ik zou niet willen ruilen, dus dank jullie wel!