All you can carbcounting – Donja

6 rondes. Ongeveer 5 gerechten per ronde. Ik kijk naar het menu en ik zie dat het grotendeels uit gerechten met ultrasnel werkende koolhydraten bestaat, oké. Dit wordt interessant. Ik scan het menu verder door. Wacht. Ook veel vet, dit heeft ook weer invloed op mijn waardes. Zal ik nu al een bolus geven? Of zal ik even wachten, straks raak ik al in een hypo voor mijn eten is geserveerd. Zucht. Ik maak een schatting en hoop over 2,5 uur een mooie waarde te zien, of nouja, op z’n minst geen alarm te horen.

Uit eten gaan in een (all-you-can-eat) restaurant is voor de één niets meer dan schaamteloos veel eten binnen een vaak té korte tijd. En behalve dat je jezelf misschien 5 kilo zwaarder kunt voelen, is er niet veel aan de hand. Voor mij en veel andere mensen met type 1 diabetes kan zo’n gezellig avondje uit soms best wel een opgave zijn.  

Ik heb dus nog steeds een haat-liefde verhouding met uit eten gaan, laat staan met deze all-you-can-eat restaurants. Natuurlijk bestaan er eindeloos veel tips & tricks als het gaat om uit eten gaan met type 1 diabetes. Maar als ik iets heb geleerd, is het wel dat je deze goedbedoelde adviezen altijd voor jezelf moet uitproberen en dan moet bepalen wat jij er zelf uit kunt halen. Wat voor de één werkt, werkt niet voor de ander.  

Probeer het zo goed mogelijk in te schatten en niet honderd keer obsessief te willen meten of scannen in de twee uur tijd dat je meer koolhydraten eet dan je normaal zou doen. Laat het gaan en pak het weer op. Dit is wat werkt voor mij, ik ben een gokker, een -zo-goed-mogelijk-inschatten-en-hopen-op-het-beste- type. Goedbedoelde adviezen als: ‘Kan je niet beter..of zou je niet…’ kan ik niet zo goed hebben. Het woord moeten ontketent in mij een soort oerkreet, ik moet namelijk helemaal niks. (Ik denk dat dit een soort na-effect is van de doktoren die wel een handje vol -moetjes- hebben om tijdens gesprekken op te gooien)

2 uur later scan ik met mijn Freestyle Libre mijn bloedsuiker. Fingers crossed. En dan zie ik een grafiek met een lijn die recht omhoog schiet en een waarde van 14. Te hoog? Ja. Maar al een verbetering ten opzichte van de laatste keer dat ik een all-you-can-eat restaurant heb bezocht. Stiekem kan ik er dan ook echt wel even van balen. Gedachten als “Had ik het maar beter ingeschat”, “Had ik maar minder koolhydraten gegeten of in ieder geval het brood laten staan” en “Kan het nou nooit een keer een waarde van 6 zijn!” spoken dan ook door mijn hoofd.

Ik vraag mij dan ook steeds vaker af of ik ooit wel écht heb kunnen genieten van uit eten gaan. Ik weet het niet, ik baal vaak van hoe ik mij voel de uren er na. Maar het gebeurt, ik corrigeer en accepteer. Ik heb weer een beetje bijgeleerd en bij het volgende uitje passen we de wiskundige opgave weer een beetje aan.

Wat is jouw ervaring? Kan jij écht genieten van uit eten gaan?