Zó is leven met diabetes – Anne

‘’Maak een tijdlijn van de dingen die je doet betreffende de behandeling van je diabetes op één dag’’ – Ik las de vraag en keek nogal radeloos voor me uit. HOE DAN. Hoe leg je in godsnaam uit dat het niet op die manier werkt?

De vragenlijst die ik invulde gaf nog een aantal voorbeelden van dingen die ik in de tijdlijn kon zetten: ‘’bijvoorbeeld het spuiten van insuline of het meten van je bloedsuiker’’. Op zo’n punt begin ik van binnen langzaam te borrelen en bijna te koken. Ik wéét dat de onderzoekers het goed bedoelen, maar het frustreert me eindeloos dat het zo onmogelijk is om uit te leggen hoe diabetes hebben nu écht is.

Want het punt is het volgende: dat kán niet met een tijdlijn. Echt. Niet. Als ik een gokje mag doen, denk ik dat diabetes voor ongeveer 20% zichtbaar is in de dingen die je doet en de dingen die je dus ook terugziet in de tijdlijn. In mijn geval was dat: prikken, spuiten, dextro eten, infusen schieten en mijn pomp vullen. De overige 80% zit in mijn hoofd en het is niet alleen onzichtbaar, maar het is ook écht onmogelijk om dat duidelijk te maken aan iemand die géén diabetes heeft óf er niet héél dichtbij staat.

Hoe leg je uit dat je niet naar een bord eten kunt kijken zonder dat er getallen door je hoofd schieten? Bij ál het eten wat je overweegt in je mond te stoppen maak je toekomstvoorspellingen, inschattingen en gokjes. Voor mij voelt het een beetje als een eindeloze achtbaan van gedachten en inschattingen die de hele dag doorgaat. Ook ná het eten ben je bezig met hoe je je voelt. Trillen je vingers niet teveel? Ben je nu gewoon even niet helemaal wakker, of is het de wazigheid van een hypo? Heb je nu gewoon dorst of is het een hyper?

En is dat nu niet heel zielig, al die mentale moeite? Nee. Absoluut niet. Want een groot deel van de inschattingen gaat bijna automatisch. Daarom kán ik het ook niet opschrijven. Ik maak de overwegingen vaak niet eens meer bewust, dus het is oké.

Soms, af en toe, wordt het me te veel. Dan ben ik boos, verdrietig en hartstikke moe van alle gedachten en overwegingen. Dan wil ik even vakantie van mijn diabetes, maar dat kan niet. Helaas pindakaas. Meestal leef ik gewoon mijn leven, doe ik leuke dingen en geniet van alles, ondanks de automatische gedachten, continue overwegingen en eindeloze hypo’s en hypers.

Zo gaat dat. Zo is een leven met diabetes.