In de wolken – Donja

Alweer enige tijd terug kwam ik een blog tegen van Cathy, waarin zij schreef over het gevoel van het hebben van ‘wolken’ in je hoofd. Iets wat ik meteen herkende. Het gevoel van er niet helemaal bij zijn, niet alert zijn, maar ook niet helemaal afwezig. Een vaag gevoel ertussenin wat ik nooit goed heb kunnen uitleggen, laat staan aan iemand zonder diabetes. Maar waar het woord ‘wolken’ eigenlijk de perfecte omschrijving voor is.  

Het is het gevoel wat ik vaak heb ervaren tijdens een hypo. En wat ik als kind soms, heel soms, hoe krom het ook is, best wel een fijn gevoel vond. Er niet helemaal bij zijn en langzaam wegdromen in je eigen gedachten. Sommige hypo’s geven het gevoel even weg te zijn en jezelf te kunnen observeren zonder daadwerkelijk nog iets te kunnen doen. Het is net alsof je bewustzijn je nog met alle moeite probeert duidelijk te maken dat dit niet de goede kant op gaat, je moet ingrijpen, actie moet ondernemen, voor het lampje uitgaat. Maar hoe hard mijn bewustzijn mij dat ook probeert te vertellen, de link met het daadwerkelijk actie ondernemen om wat aan deze situatie te doen, wordt niet meer gelegd.  

Maar dit vage gevoel heb ik niet alleen meer gedurende hypo’s, maar ook steeds vaker daarbuiten. Het is verwarrend. Mijn lichaam weet niet meer of ik wél een gevaarlijk lage waarde heb of dat er eigenlijk niks zorgelijks aan de hand is en ik niet meer dan moe ben van een drukke week. Zoals iedereen wel eens een inzakmomentje heeft aan het eind van de middag.  

Het beangstigt me. De hypo’s zijn er altijd al geweest, al 20 jaar lang. Ik los ze op en ik ga weer door. Keer op keer. Ik ben eraan gewend, het is een onderdeel van de diabetes-routine. De één was heftiger dan de ander. Ik ben ontelbaar vaak buiten bewustzijn geraakt als kind. Maar ook hier kwam ik steeds weer bovenop. Twintig jaar later heb ik de tekenen niet meer. Ik blijf in hypo’s hangen of ben met een knip in de vingers weg. Zou dit een teken zijn van mijn lichaam dat het steeds moeilijker wordt om te herstellen?  

De laatste weken ben ik voor het eerst in mijn leven geconfronteerd met de heftigheid van de vele hypo’s. Met mijn neus op de feiten gedrukt hoeveel invloed het heeft als jij wel wilt, maar je lichaam niet meedoet. De hypo’s bleven maar komen. Ik bleef er in hangen, uren lang. En ik at alsof mijn leven ervan af hing (wat eigenlijk ook precies het geval is). Elke lichtste vorm van inspanning bracht mijn waardes meteen weer razendsnel naar beneden. Mijn lichaam was op, het herstel duurde veel langer dan ik mij kan herinneren uit mijn kindertijd. Ik voelde mij niet meer mezelf, dat de diabetes je dat kan afnemen vond ik een heftige confrontatie.  

Maar ook dit is weer een periode, een lastige. Eentje die ik niet zo snel vergeet, waar ik misschien niet zo snel overheen kom. Maar ik kom er wel.