Als de pomp voor jou gaat nadenken – Suzanne

Vorige week was het zover: tijd voor de overstap naar een nieuwe insulinepomp! Nu ben ik al jarenlang een tevreden klant bij Medtronic, dus ik besloot ook nu maar weer voor een pomp van deze fabrikant te gaan.

Hoewel echt niet altijd alles even fantastisch is, vind ik de pompen van Medtronic over het algemeen erg prettig. Ze zijn niet ingewikkeld, gaan niet snel kapot (bij mij dan) en doen wat ze moeten doen, zonder al teveel poespas.

Een paar maanden geleden heb ik met de dvk de verschillende pompopties besproken, maar we waren het er al snel over eens dat de Minimed 670G de beste optie voor mij zou zijn. Een reeds bekend systeem en in combinatie met de sensor het ideale hulpmiddel om mijn vele hypo’s tegen te gaan.

Nou, dat laatste heb ik geweten.. Wat een toeters en bellen! Ik zit vaak aan de lage kant, veelal door mijn eigen toedoen, want ik gruwel van hoge waardes en ben dus niet al te zuinig met bolussen en correcties. Bovendien ben ik erg gevoelig voor insuline, dus een kleine bolus kan al een grote hypo tot gevolg hebben. Ik heb niet geteld hoeveel alarmen de pomp afgelopen week heeft afgegeven, maar het waren er zeker meer dan 10 per dag en ook in de nacht werd ik meerdere malen wakker van het getril en gepiep van mijn pomp. Potverdorie zeg, ik dacht dat ik het stadium van gebroken nachten inmiddels wel voorbij was met een peuter van twee :-(.

Jaren geleden heb de sensor van Medtronic ook al eens mogen gebruiken, maar toen ben ik er na een paar maanden mee gestopt en uiteindelijk overgestapt op de FreeStyle Libre. Ik trok het niet dat ik de hele dag al mijn waardes kon zien. Ik wilde overal op reageren en deed dat ook, met als gevolg dat ik van de ene in de andere hypo schoot en ik dus de hele dag geteisterd werd door alarmen. Trillen, piepen, knipperende lampjes en soms zelfs alles tegelijk. Gek werd ik ervan.

Deze eerste week met sensor was helaas niet veel beter dan mijn ervaringen destijds, maar ik weet dat ik het tijd moet geven, dus ik heb al mijn hoop gevestigd op de geweldige Automodus van deze pomp. Twee middagen hebben we met een groep patiënten en dvk’s een soort training gevolgd om helemaal thuis te raken in het gebruik en de vele opties van de pomp. Want deze pomp kan veeeeeel! Hij kan in de Automodus dus zelfs voor ons ‘nadenken’. Hij stelt op basis van mijn persoonlijke behoeften een algoritme vast dat continu wordt bijgesteld en gaat dan zelf de hele dag door microbolussen afgeven. Geen basaalpatronen meer, maar een pomp die zelf bepaalt wat je nodig hebt.

En hier komt meteen de moeilijkheid om de hoek kijken: je moet de techniek zijn werk laten doen. Nu ben ik én geen held met techniek én een totale controlfreak als het op mijn diabetes aankomt. “Je moet op je handen zitten”, zei de dvk vanmiddag. Oh jee, ik ben benieuwd hoe lang ik dat volhoud en hoe vaak dat toch nog misgaat de komende tijd. Maar goed, ik prijs me ‘gelukkig’ dat ik de sensor erbij vergoed krijg, want dat geldt bizar genoeg nog lang niet voor iedereen. Zonder sensor vraag ik me wel af hoeveel meerwaarde deze pomp heeft boven de vele andere pompen. In dat geval zou ik nu misschien liever voor de draadloze Omnipod gekozen hebben. Maar de komende vier jaar ben ik weer onder de pannen. Over een tijdje laat ik jullie weer weten hoe het mij vergaat in de Automodus-functie!